سخنى در مورد راه رفتن پيامبر(ص)

پيامبر اكرم(ص)[۱]بر پايه خوى قرآنى و ادب الهى ،[۲]فروتنانه و دور از تبختر ، راه مى رفتند .[۳]پيامبر(ص) دوست نداشتند كه كسى از پشت سر ، ايشان را همراهى كند و يا پياده در ركاب ايشان راه برود .[۴]از اين رو، گاه پشت سر ياران خود حركت مى كردند .[۵]پيامبر(ص) به سان مردم معمولى و با همان سرعت ، با نشاط و سرزنده و به دور از سستى و كسالت، راه مى رفتند .[۶]گام هاى ايشان استوار و بلند بود . با تكبّر و خرامان و گردن فرازانه راه نمى رفتند ؛ بلكه سر به زير و سريع مى رفتند و بدن ايشان در حال راه رفتن ، اندكى به جلو مايل بود ، گويى كه از سرازيرى روان اند .[۷]ايشان پاى خود را روى زمين نمى كشيدند و آن را كاملاً از زمين بلند مى كردند .[۸]هنگام راه رفتن، به چپ و راست خود ، توجّهى نمى نمودند كه به احتمال فراوان براى پديد آوردن فضايى آزاد و بى محدوديت براى ياران خويش بوده است .[۹]

پيامبر(ص) گاه بدون عبا و عمامه و كلاه و حتّى كفش نيز راه مى رفته اند كه به احتمال فراوان در خانه و به گاه نياز و ضرورت بوده است .[۱۰]پيامبر(ص) عصا نيز داشته اند و حمل و تكيه به آن را از اخلاق پيامبران خوانده اند .[۱۱]پيامبر(ص) از يك مسير مى رفتند و از راهى ديگر باز مى گشتند . در حديثى از امام رضا عليه السلام بر اين سنّت تأكيد گرديده و موجب افزايش روزى دانسته شده است .[۱۲]