جايگاه امنيّت ، در نظام اسلامى

از منظر متون اسلامى ، امنيت اجتماعى ، يكى از بزرگ ترين و گواراترين نعمت هاى الهى است كه با نعمت تن درستى و سلامت برابرى مى كند ، همه مردم به آن نياز دارند و بدون آن ، شادى در زندگى بى مفهوم است ؛ ولى با اين همه ، كمتر كسى قدر اين نعمت بزرگ را مى داند :

نِعمَتانِ مَكفورَتانِ : الأَمنُ وَالعافِيَةُ .[۱]

دو نعمت اند كه ناسپاسى مى شوند: امنيت و سلامت .

در مقابل ، نبودِ امنيت ، يكى از سخت ترين مجازات هاى الهى است . زندگى براى مردمى كه امنيت ندارند ، لذّتبخش نيست و معيار ارزش وطن ، ميزان برخوردارى آن از امنيت است ؛ بلكه چنان است كه از امام على عليه السلام روايت شده است :

شَرُّ الأوطانِ ما لَم يَأمَن فيهِ القُطّانُ .[۲]

بدترين وطن، جايى است كه ساكنانش در آن، در امان نباشند.