رواياتى که از اهل بيت(ع) در تعيين شب قدر نقل شده، به پنج دسته قابل تقسيم اند:
دسته اوّل . رواياتى که شب قدر را در دهه آخر ماه رمضان تعيين مى کنند.
دسته دوم . رواياتى که مى گويند: شب قدر را در يکى از سه شبِ: نوزدهم، بيست و يکم و بيست و سوم بجوييد.
دسته سوم . رواياتى که مى گويند: شب قدر، در يکى از دو شبِ بيست و يکم و بيست و سوم است.
دسته چهارم . رواياتى که شب بيست و سوم را به طور معيّن، شب قدر مى دانند.
دسته پنجم . رواياتى که دلالت مى کنند بر اين که شب هاى: نوزدهم، بيست و يکم و بيست و سوم، هر کدام به گونه اى در تعيين سرنوشت انسان ها و امور آنان نقش دارد؛ ولى نقش اساسى و نهايى، مربوط به شب بيست و سوم است.
توضيح، اين که: از ديد روايات اهل بيت(ع) و شمار قابل توجّهى از روايات اهل سنّت، شب قدر، شب بيست وسوم است. روايات دسته اوّل، دوم و سوم که براى درک فضيلت شب قدر، به احيا و کارهاى خوب در دهه آخر ماه رمضان توصيه دارند، همچنين رواياتى که به اِحياى شب هاى: نوزدهم، بيست و يکم و بيست و سوم سفارش دارند، همگى به دو نکته بر مى گردند:
نخست . مسلمانان از شب زنده دارى شب هاى ماه رمضان، بيشترين بهره را از عطايا و دستاوردهاى آن داشته باشند.
دوم . گرچه شب قدر شب بيست و سوم است، امّا به آن معنا نيست که آن دو شب، ديگر هيچ نقشى نداشته و در تقدير امور و سرنوشت انسان، بى اثر باشند.