قنوت پیامبر(ص)

بر پايه احاديث متواتر، امامان اهل بيت عليهم السلام پاسدار، مبلّغ و تبيينگر سنّت نبوى اند. بر اين اساس، چنانچه در مواردى ، سنّت و سيره پيامبر(ص) به ما نرسيده باشد، مى توان از سيره آن بزرگواران، سيره پيامبر خدا(ص) را كشف كرد.

بر اين اساس، فقهاى شيعه، قنوت را از جمله مستحبّات مؤكّدى بر مى شمرند كه انجام آن، در همه نمازها مشروع بوده و اختصاص به نماز خاصّى ندارد و محلّ انجام آن نيز پس از قرائت ركعت دوم و پيش از ركوع است، مگر در نماز جمعه كه حكم آن ، قدرى متفاوت با ديگر نمازهاست.[۱]مستند اين رأى، روايات متعدّدى هستند كه از اهل بيت عليهم السلام صادر شده اند، مانند : آنچه شيخ كلينى در الكافى و شيخ طوسى در دو كتاب تهذيب الأحكام و الاستبصار خود، از امام باقر(ع) نقل كرده اند:

القُنوتُ فى كُلِّ صَلاةٍ فى الرَّكعَةِ الثّانِيَّةِ قَبلَ الرُّكوعِ  .[۲]قنوت در نمازها، پيش از ركوع ركعت دوم است .

اهل سنّت نيز، با نقل رواياتى از براء بن عازب ، تمام نمازهاى واجب پيامبر خدا را داراى قنوت گزارش كرده اند .[۳]با اين حال، در باره انجام قنوت، آراى متفاوتى در بين فقيهانشان به چشم مى خورد: شافعى ، قنوت را تنها در نماز صبح ، مستحب مى داند . ابو حنيفه جز در نماز وَتر، قنوت را مكروه دانسته[۴]و ابن حنبل نيز آن را براى امام در صورتى مُجاز مى داند كه گروهى براى جهاد اعزام شده باشند و ضرورت داشته باشد برايشان دعا كرد.[۵]