باب آ ـ الف
۱.آفَةُ السَّماحَةِ المَنُّ ؛ ۱
۰.آفت بخشش ، منّت گذارى است .
۲.آفَةُ العِبادَةِ الفَترَةُ ؛ ۲
۰.آفت عبادت ، سستى است .
۳.آفَةُ العِلمِ النِّسيانُ ؛ ۳
۰.آفت دانش ، فراموشى است .
۴.اِتَّقوا فِراسَةَ المُؤمِنِ فَإِنَّهُ يَنظُرُ بِنُورِ اللّهِ ؛ ۴
۰.از هوشيارى مؤمن پروا كنيد ، كه مؤمن با نور خدا نظر مى كند . ۵
1.معدن الجواهر ، ص ۵۹ .
2.المحاسن ، ج ۱ ، ص ۱۷ .
3.الخصال ، ص ۴۱۶ .
4.بصائر الدرجات ، ص ۳۷۵ .
5.فراست ، يعنى شناخت باطن امرى با نگريستن به ظاهر آن و مراد از فراست مؤمن ، شناخت هايى است كه با الهامات رحمانى به او افاضه مى شود . بر اساس برخى احاديث ، دريافت ، داراى مراتبى است كه هر مؤمنى از آن برخوردار است . در برخى احاديث نيز آمده است نورى كه مؤمن با آن نظر مى كند ، همان نورى است كه از آن آفريده شده است . مراد از «پروا داشتن» ، شايد اين باشد كه معرفت مؤمن ، معرفتى ربّانى و حكايتگر حقيقتِ امور است كه نبايد بى اهمّيت از كنار آن گذشت .
