امام علی(ع) پیشتاز در کردار

آیه نجوا:

یٰأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ إِذَا نَاجَیتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُواْ بَینَ یدَی نَجْوَاکُمْ صَدَقَةً ذٰلِکَ خَیرٌ لَّکُمْ وَ أطْهَرُ فَإِن لمْ تَجِدُواْ فَإِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ.[۱]

ای کسانی که ایمان آورده اید! زمانی که می خواهید با پیامبر نجوا کنید، پیش از آن، صدقه ای بدهید. این [کار] برای شما بهتر و پاکیزه تر است. پس اگر [مالی برای صدقه ] نیافتید، پس [بدانید] خداوند، آمرزنده و مهربان است.

در سبب نزول گفته شده: علّت نزول این آیه، مزاحمت هایی بود که ثروتمندان به وجود می آوردند و باعث تضییع وقت گران بهای پیامبر و آزار مؤمنان فقیر می شد. وقتی این حکم نازل شد، هم آزمونی برای اغنیا بود، هم کمکی به مستمندان، و هم وسیله ای مؤثّر برای کم شدن مزاحمت ها.

بیشتر مفسّران شیعه و اهل سنّت نوشته اند[۲]تنها کسی که به این آیه عمل کرد، امیر مؤمنان علی(ع) بود[۳]با آن که او از اصحاب ثروتمند نبود و زندگی ساده و زاهدانه ای داشت. علی(ع) با پیشی گرفتن از دیگران در عمل به این آیه، به فضیلت بزرگی دست یافت، به گونه ای که عبد اللّه بن عمر گفته است:

علی، سه فضیلت داشت که اگر یکی از آنها برای من حاصل می شد، از [داشتن] شتران سرخ موی[۴]بهتر بود: نخست، آن که پیامبر(ص) فاطمه( را به همسری او درآورد؛ دیگر، دادن پرچم به دستش در روز خیبر؛ و دیگر، [نزول] آیه نجوا [در حقّ او].[۵]