مَسجِد سهله

بعد از مسجد كوفه، مسجد سهله، بافضيلت ترين مسجد منطقه كوفه است. اين مسجد، در دو كيلومترى شمال غربى مسجد كوفه واقع است. در روايات اهل بيت عليهم السلام ـ كه در پى مى آيد ـ فضايل بسيارى در باره مسجد سهله بيان شده است.

از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود: هيچ گرفتارى نيست كه به مسجد سَهْله در آيد و ميان نماز مغرب و عشا، در آن دو ركعت نماز بگزارد و خدا را بخواند، جز آن كه خداوند در گرفتارى وى، گشايشى پديد آورد.[۱]

در روايت ديگرى از امام صادق عليه السلام آمده: هر گاه وارد كوفه شدى، به مسجد سهله برو و در آن، نماز بخوان و براى دين و دنيايت از خداوند، طلب حاجت كن ؛ زيرا مسجد سهله، خانه ادريس عليه السلام بوده كه در آن، خيّاطى مى كرده و نماز مى خوانده است. هر كس در آن جا آنچه را كه دوست دارد از خدا درخواست كند، خداوند، حاجت هايش را برآورده مى سازد و در روز قيامت، او را جايگاهى بلند تا درجه ادريس عليه السلام، عطا مى فرمايد و از ناخوشايندهاى دنيا و دسيسه هاى دشمنانش در امان مى مانَد.[۲]

در كتاب «قرب الإسناد» از علاء بن رَزين نقل شده كه: امام صادق عليه السلام از من پرسيد: «آيا در مسجدى كه كنارتان است و شما آن را مسجد سهله و ما مسجد شَرى مى ناميم، نماز مى خوانى؟».

گفتم: آرى، فدايتان شوم! در آن، نماز مى خوانم.

فرمود: «به آن مسجد برو كه هيچ گرفتارى به آن جا نمى رود، جز آن كه خداوند گرفتارى اش (يا فرمود: حاجتش را) برآورده مى سازد. در اين مسجد، سنگ زِبَرجدى قراردارد كه تصوير هر پيامبر و جانشينى در آن هست».[۳]

در كتاب «المزار الكبير» از ابو بصير نقل شده كه: امام صادق عليه السلام به من فرمود: «اى ابا محمّد ! گويا هم اكنون، اقامت قائم عليه السلام همراه با اهل و خانواده اش را در مسجد سهله مى بينم».

گفتم: آيا منزلش آن جاست فدايت شوم؟!

فرمود: «آرى. آن جا منزل ادريس عليه السلام است. آن جا منزل ابراهيم خليل الرحمان عليه السلام است. خداوند، هيچ پيامبرى را برانگيخته نساخت، مگر آن كه آن جا نماز خواند و آن جا مسكن خِضر عليه السلام است. كسى كه در آن اقامت كند، همانند كسى است كه در خيمه پيامبر خدا اقامت كرده باشد. هر مرد و زن مؤمنى، دل بسته اوست و در آن سنگى است كه تصوير همه پيامبران در آن است. هيچ كس در اين مسجد نماز نخوانْد و با نيّت خالص دعا نكرد، مگر آن كه خداوند، او را با برآورده شدن حاجتش برگردانْد و هيچ كس به آن پناه نبرد، مگر آن كه خداوند، او را از آنچه مى ترسد، پناهش داد».

من گفتم: چه فضيلتى!

فرمود: «باز هم برايت بگويم؟».

گفتم: آرى.

فرمود: «اين مسجد، از آن جاهايى است كه خدا دوست دارد در آنها به درگاهش دعا شود و هيچ روز و شبى نيست، جز آن كه فرشتگان اين مسجد، را زيارت مى كنند و در آن به عبادت خدا مى پردازند. اى ابو محمّد! اگر من نزديك شما بودم، همه نمازهايم را فقط در آن جا مى خواندم.

اى ابو محمّد ! اگر اين مسجد، هيچ فضيلتى نداشت جز اين كه فرشتگان و پيامبران بر آن وارد شده اند، فضل بسيارى بود، در حاليكه اين فضيلت را دارد و بالاتر از آن، كه برايت بيشتر توصيف نمى كنم».

گفتم: فدايت گردم ! همواره قائم عليه السلام در آن حضور دارد؟

فرمود: «آرى».

گفتم: پس از ايشان چه؟

فرمود: «پس از ايشان هم همچنان تا پايان آفرينش هست».[۴]

در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده: آن مسجد، جايگاه صاحب ماست هنگامى كه با بستگان خود [و يارانش]قيام مى كند.[۵]

نيز از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود: در كوفه، مسجدى است كه به آن مسجد سَهْله مى گويند. اگر عمويم زيد به آن جا مى آمد و در آن نماز مى خواند و به خدا پناه مى آورد، خداوند، او را بيست سال پناه مى داد. اين مسجد، محلّ بار افكندن آن سوار (خضر عليه السلام) و خانه ادريس پيامبر عليه السلام است و هرگز گرفتارى بدان وارد نمى شود كه ميان نماز مغرب و عشا به نماز بِايستد و خدا را بخواند، مگر آن كه خداوند، اندوهش را برطرف مى سازد.[۶]

اعمال مسجد سهله

چنانچه ملاحظه گرديد، در فضيلت مسجد سهله و نماز خواندن در آن، رواياتى از معصومان عليهم السلام رسيده است؛ امّا آداب اين مسجد، از عالمان جليل القدر نقل شده است بدون آن كه به معصوم عليه السلام نسبت داده شده باشد ؛ از اين رو توصيه مى شود كه اين اعمال به نيت رجا انجام شود. نقشه مسجد و مقام ها نيز، در پايان كتاب آمده اند.