عبداللّه بن بكير اين سخن را از عبيد بن زراره نمى پذيرفت و مى گفت: اگر او راست گفته باشد، پس قائم [آل محمد عليه السلام ]و خروج او بى معنا است [چون مسلما زمين و آسمان به هم نمى ريزند و حضرت قائم هم قيام خواهد كرد]. حسين بن خالد اين حديث و سخن عبداللّه را به امام رضا عليه السلام عرضه مى كند و ايشان مى فرمايد: عبيد صحيح گفته است، ولى تأويل و استنتاج عبداللّه بن بكير صحيح نبوده است. مقصود امام صادق عليه السلام از «ما سكنت السماء» صيحه و نداى آسمانى و مقصود از «ما سكنت الارض» نيز فرو رفتن سپاهيان در زمين است [و اين دو از علائم ظهور هستند]. ^۱
محمّد بن مروان مى گويد: مردى از امام باقر عليه السلام پرسيد:
فدايت گردم! اينان نقل مى كنند كه امير المؤمنين در كوفه و بر منبر فرمود: حتّى اگر يك روز از عمر دنيا باقى باشد، خداوند آن روز را چندان طولانى مى كند تا مردى از فرزندانم را برانگيزاند كه دنيا را پر از عدل و داد كند؛ همان سان كه از ظلم و ستم پرگشته بود. امام باقر عليه السلام اين سخن را تأييد كردند. ^۲
ـ رفت و آمد پيامبر صلى الله عليه و آله از دو مسير: موسى بن عمر بن بزيع مى گويد: به امام رضا عليه السلام عرض كردم: مردمان (از سنيان) روايت كرده اند كه پيامبر خدا هماره اين گونه بود كه اگر از راهى مى رفت از مسير ديگرى بازمى گشت. آيا اين گونه رفتار مى كرد؟ امام رضا عليه السلام فرمود: آرى، من نيز بسيارى اوقات چنين مى كنم، تو هم اين كار را انجام ده. موسى بن عمر گويد: سپس به من فرمود: بدان كه اين كار روزى تو را بيشتر مى كند. ^۳
ـ ليس لرسول اللّه إلاّ الخمس: محمّد بن ريان گويد: به امام هادى عليه السلام نوشتم: فدايت