نیایش

امام رضا(ع):

اَلّلهُمَّ اَنتَ ثقَتى فى کلّ کَربٍ، و اَنتَ رَجائى فى کلِّ شدَّةٍ، و أنتَ لِى فى کلِّ اَمرٍ نَزل بى ثِقَةٌ و عُدَّة، کم من کَربٍ یَضعُفُ عنه الفُؤادُ، و تَقِلُّ فیه الحِیلَةُ... و یَخذُلُ فیه البَعیدُ والقریبُ والصِّدیقُ، و یَشمُتُ فیه العَدّوُّ، اَنزَلتُه بکَ، و شَکَوتُه الیکَ، راغباً الَیکَ فیه عَمن سَواکَ، فَفرَّجتَه و کَشَفتَه و کَفَیتَنیه، فأنتَ ولىُّ کلِّ نِعمةٍ و صاحبُ کلِّ حاجَةٍ، و مُنتَهى کلِّ رَغبةٍ، فَلَکَ الحَمدُ کثیراً...

الصحیفة الرضویة الجامعه / ۳۹.

خداوندا! تو در هر دشوارى مایه امید منى، و در هر چه (از سختی‏ها) بر سر من فرو ریزد تکیه گاه و ذخیره منى، چه بسیار گرفتاریها که روان (و اراده) در آن ناتوان می‏گردد، و چاره سازیها در آ ن کاستى میگیرد، و دور و نزدیک و دوست در آن در میماند، و دشمن زبان به سرزنش می‏گشاید، و من آن را نزد تو آوردم، و از آن به تو شِکوه کردم، و به تو - نه جز تو - دل بستم، تو در آن گشایش افکندى، و آن (دشوارى) را زدودى، و مرا بسنده گشتى، پس اى خداى بزرگ تو صاحب هر نعمتى، و دارنده هر نیازى، و پایان هر میل و رغبتى، پس ستایش فراوان تو راست...

دعاها در تعالیم امامان(ع) از فرهنگى بسیار غنى برخوردار است، و اصولی‏ترین مسائل توحید، و نیایش به درگاه خداوند، و رستاخیز و معاد و سرانجام کار انسان، و معیارهاى زندگى این دنیایى، و شیوه‏هاى تربیتى و اخلاقى، و روشهاى زیست اجتماعى و اقتصادى، و دیگر نیازهاى فردى و گروهى در آنها آمده است، و با زبان دعا، راه عروج و تکامل معنوى، و بهزیستى مادى و این دنیایى به انسان‏ها آموزش داده شده است.

مطالعه کتب دعایى چون «صحیفه علویه» و «صحیفه سجادیّه» و «صحیفه رضویه» و... گستره این موضوع را نیک روشن می‏سازد. در هنگام دعا خواندن، و نیایش با خداوند، حال و هواى مناسبى براى تأثیرپذیرى و تحوّل آفرینى وجود دارد، چون انسان در آن حالت از گسستگى و فراغت ویژه‏اى برخوردار است، و گرایش زیادى به معنویتها و انسانیتها دارد؛ با وجود این زمینه‏ ها، معیارها و اصول مطرح شده در دعاها، تاثیر ژرفى بر روان و اندیشه انسانى می‏گذارد، و آنها را در درون انسانى ریشه دار م ‏سازد.

مجموعه دعاهاى امام ابوالحسن على بن موسى الرضا(ع) در کتابى به نام «صحیفة الرضویة الجامعه» گرد آمده است. و خطبه توحیدى امام نیز که در مجلس مأمون ایراد شد، نکات توحیدى و کلامى بسیار عمیقى دارد که بحث‏هاى فنى و عالمانه‏اى می‏طلبد. در اینجا و در فراخور این رساله، تنها به فرازهایى از یک دعاى امام رضا(ع) بسنده شد.