قضاوت ويژه براى پيروان اديان در حکومت مهدوی

بر پايه حديثى كه در علل الشرائع و الغيبه نعمانى از امام باقر عليه السلام نقل شده، يكى از سياست هاى قضايى دولت مهدوى ، اين است كه براى پيروان اديان آسمانى، بر اساس كتاب خودِ آنها داورى خواهد كرد. متن حديث ، اين است:

فَإِنَّما سُمِّىَ المَهدِىُّ لِأَنَّهُ يَهدى لِأَمرٍ خَفِىٍّ ، يَستَخرِجُ التَّوراه وَ سائِرَ كُتُبِ اللَّهِ مِن غارٍ بِأَنطاكِيَه ، فَيَحكُمُ بَينَ أهلِ التَّوراه بِالتَّوراه ، وَ بَينَ أهلِ الإِنجيلِ بِالإِنجيلِ ، وَ بَينَ أهلِ الزَّبورِ بِالزَّبورِ ، وَ بَينَ أهلِ الفُرقانِ بِالفُرقانِ .[۱]

از آن رو مهدى ناميده شده كه به امرى نهان ، راه نمايى مى كند ، تورات و ديگر كتاب هاى آسمانى را از غارى در انطاكيه بيرون مى كشد و ميان اهل تورات به تورات ، ميان اهل انجيل به انجيل ، ميان اهل زبور به زبور و ميان اهل فرقان (قرآن) به فرقان حكم مى كند .

نكات قابل توجّه در باره اين حديث ، عبارت اند از :

يك . اين سياست قضايى، در واقع ، همان سياست امير مؤمنان عليه السلام است كه در آغاز خلافت، ضمن يك سخنرانى اعلام فرمود:

أما وَاللَّهِ لَو ثُنِىَ لِىَ الوَسادِ لَحَكَمتُ بَينَ أهلِ التَّوراه بِتَوراتِهِم ، وَ بَينَ أهلِ الإِنجيلِ بِإِنجيلِهِم ، وَ أهلِ الزَّبورِ بِزَبورِهِم ، وَ أهلِ القُرآنِ بِقُرآنِهِم ، حَتّى  يَزهَرَ كُلُّ كِتابٍ مِن هذِهِ الكُتُبِ وَ يَقولُ : يا رَبِّ ، إنَّ عَلِيّاً قَضى  بِقَضائِكَ .[۲]

سوگند به خدا ، اگر تكيه گاهى (مَسندى) برايم نهاده شود ، در بين اهل تورات با توراتشان ، در بين اهل انجيل با انجيلشان ، در بين اهل زبور با زبورشان و در بين اهل قرآن با قرآنشان ، داورى خواهم كرد تا آن جا كه هر يك از اين كتاب ها سر بر آورَد و بگويد : «پروردگارا ! على عليه السلام به حكم تو داورى كرد» .

بنا بر اين، سياست قضايى دولت مهدوى در تعامل با پيروان اديان آسمانى ، همانند سياست قضايى حكومت علوى، حاكى از برخورد مسالمت آميز اسلام با پيروان ساير اديان آسمانى است.

دو . همان طور كه در متن حديثى كه سياست قضايى امام مهدى عليه السلام را در مورد پيروان اديان آسمانى بيان كرده، آمده، قضاوت ايشان بر اساس احكام كتاب هاى اصيل آسمانى خواهد بود، نه بر اساس كتاب هاى تحريف شده.

سه . به نظر مى رسد افزايش دانش و بينش عمومى، سياست برخورد منطقى و مسالمت آميز دولت مهدوى با پيروان ساير اديان، و آگاهى يافتن آنان از كتاب هاى اصيل و تحريف نشده خود، عواملى است كه سبب مى شوند به تدريج، همه يا اكثر قاطع پيروان اديان، به آيين اسلام ، گرايش پيدا كنند و همان طور كه در شمارى از احاديث آمده، دين اسلام در جهان ، فراگير شود و جامعه بشر به آرمان وحدت اديان ، دست يابد.[۳]