سيّد رضى

    شريف رضى ذو الحسبين (داراى دو نژاد اصيل از طرف پدر و مادر) ابوالحسن محمد بن ابى احمد صاحب المنقبتين (صاحب دو منقبت) ، حسين بن موسى بن محمد بن موسى بن ابراهيم پسر امام كاظم عليه السلام ، به سال ۳۵۹ هجرى در بغداد زاده شد و به سال ۴۰۶ در گذشت و در خانه اش در بغداد به خاك سپرده شد ، و جنازه اش بعداً به كربلا منتقل گرديد .

 پدر و مادر او: شريف رضى مجد و بزرگوارى را از پدر و مادرى جليل القدر ، علوى طالبى به ارث برده ، و از همين رو به ذوالحسبين ملقب شده است . او كتاب هايى دارد از جمله : مجازات الآثار النبوية ، تلخيص البيان عن مجازات القرآن ، الخصائص و نهج البلاغه. او توانمندترين شاعر قريش است كه فصيح ترين عرب هايند ؛ براى اين كه او زيادگوى خوبگوى است ، در حالى كه خوبگويانى هستند كه زيادگو نيستند ، و زياده گويانى كه خوب گو نيستند . او يكى از عالمان روزگارش بوده و نزد بزرگان فاضلى درس خواند . او اديب ، خبره ، شاخص ، فقيه ، متبحّر ، متكلّم حاذق و مفسّر قرآن و حديث پيامبر خدا ، و اهل حلقه درس بود . جايگاه علمى برادرش سيد مرتضى ، جايگاه او را تحت الشعاع قرار داد، همان گونه كه جايگاه شاعرى او ، شعر برادرش را تحت الشعاع خود قرار داد . از اين روست كه عالمى گفته است : اگر سيد رضى نبود ، سيد مرتضى توانمندترين شاعران بود و اگر سيّد مرتضى نبود ، سيّد رضى عالم ترين مردمان بود . همان طور كه شريف رضى شاعر بى همتا بود ، نويسنده اى شيوانويس و قلم به دستى توانمند بود . كتاب رسائل در سه جلد از نگاشته هاى او بوده است .

شعر او در ستایش از حضرت مهدی(ع):

مَعشَرٌ مِنهُم رَسولُ اللَّهِ                      والكاشِفُ الكَربِ إذا الكَربُ عَرى [۱]

صِهرُهُ الباذِلُ عَنهُ نَفسَهُ                      وحِسامُ اللَّهِ في يَومِ الوَغى

أوَّلُ النّاسِ إلى الدّاعي                      الَّذي لَم يَقدِم غَيرُه لَمّا دَعا

ثُمَّ سِبطاهُ الشَّهيدانِ فَذا                     بِحَسي السُّمِّ وهَذا بِالظَّبي؟

وعَليٌّ وابنُهُ الباقِرُ والصّادِقُ                 القَولِ وموسى والرِّضا

وعَليٌّ وأبوهُ وابنُهُ                والَّذي يَنتَظِرُ القَومُ غَداً

يا جِبالُ المَجدِ عزّاً وعُلا                   و بُدورُ الأرضِ نوراً وسَناً

أنتُم الشّافونُ مِن داءِ العُما                 وغَداً ساقونَ مِن حَوضِ الروى.

گروهى كه پيامبر خدا از آن گروه است             و برطرف كننده گرفتارى ، هنگام گرفتارى است

و داماد او كه جانش را در راه او بخشيد                        و شمشير خدا در روز غوغا و نبرد

نخستين پاسخ دهنده به دعوت كننده               كه در پاسخ دعوت ، كسى بر او سبقت نگرفت.

سپس دو سبط شهيد او كه آن يكى                  با نوشيدن زهر و اين يكى با لبه شمشير كشته شدند

و على و پسرش باقر و صادق در گفتار             و موسى و رضا

و على و پدر و پسرش                     و آن كه مردم منتظرند كه فردا بيايد.

اى كوه هاى مجد و عزّت و سربلندى               و ماه هاى شب چهارده زمينى و روشنايى و رفعت

شمايان شفادهنده بيمارىِ كورى هستيد             و فرداى قيامت از حوض سيراب كننده مى نوشانيد.[۲]