مستندات قرآنی و گونهشناسی احادیث باب «مَا یجِبُ مِنْ حَقِّ الإِمَامِ عَلَى الرَّعِیّةِ وَ حَقِّ الرَّعِیّةِ عَلَى الإِمَامِ»کتاب
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
24
چکیده :
قرآن، اولین منبع معارف، و تشریع احکام و احادیث به عنوان دومین منبع آن به شمار میآیند. در طول تاریخ، متن احادیث بر خلاف متن قرآن، دچار آسیبهای فراوانی مانند تصحیف، تحریف و جعل شدهاند. از جمله راهکارهای اعتبارسنجی روایات و معرفی از طرف امامان معصوم(علیهمالسلام)، عرضۀ آنها بر قرآن است؛ اگر مضمون آنها موافق كتاب خدا بود، قبول شده، وگرنه کنار گذاشته شود. این دستور، ملاک و معیاری برای تكتك روایات وارد شده در كتب روایی است؛ خواه معارض داشته یا نداشته باشد و بدین طریق حتی ضعفهای سندی روایات میتواند جبران شود.
پژوهش حاضر، به روش تحلیلی و کتابخانهای، تلاشی برای ارائۀ مستندات قرآنی و گونهشناسی روایات باب «مَا یجِبُ مِنْ حَقِّ الإِمَامِ عَلَى الرَّعِیّةِ وَ حَقِّ الرَّعِیّةِ عَلَى الإِمَام» از کتاب الحجة «الکافی» است. مراد از مستندات، یافتن خاستگاه قرآنی احادیثی است که محتوای مورد تأییدِ از آیات داشته باشند. گونهشناسی؛ یعنی طبقهبندی کاربردی و روشمند روایاتی که ریشه یا مستند قرآنی دارند؛ مانند گونۀ تفسیری، جری و تطبیق، و تأویلی که میتوان بر اساس سخنان معصومین(علیهمالسلام) برای فهم آیات، از آنها بهره گرفت.
کلیدواژههای مقاله :امام و رعیّت ، کتاب الکافی ، حقوق متقابل ، مستندیابی ، گونهشناسی حدیث