پرستاری زنان در جنگ های پیامبر(ص)

پرسش :

آیا در جنگ های پیامبر اسلام(ص) زنان نیز پرستاری می کردند؟



پاسخ :

رُبَیِّع، دختر مُعَوِّذ بن عفراء، می گوید: ما همراه با پیامبر خدا(ص) به پیکار می رفتیم و به مردم، آب می رساندیم، آنان را خدمت می کردیم و مجروحان و کشتگان را به مدینه باز می گرداندیم.[۱]رُفیده، زنی از خاندان اَسلَم، در مسجد، خیمه برافراشته بود و در آن، مجروحان را درمان می کرد. هنگامی که در نبرد خندق، تیری به سعد بن معاذ اصابت کرد، پیامبر خدا(ص) به خویشان او فرمان داد که او را به خیمه رُفیده ببرند.[۲]اُمّ عَطیّه انصاری می گوید: همراه پیامبر خدا در هفت جنگ حضور یافتم و در خیمه گاه آنان می ماندم و برایشان غذا آماده می کردم، به درمان مجروحان می پرداختم و بیماران را پرستاری می کردم.[۳]

پیامبر اسلام(ص)، اُمّ سُلَیم و زنانی از انصار را با خود به پیکار می بُرد و آنان، آب می رساندند و مجروحان را درمان می کردند.[۴]امیّه دختر ابوصلت غفاری و شماری از زنان بنی غفار[۵]و اُمّ سنان اَسلمی،[۶]در جنگ خیبر حضور داشتند. اُمّ ایمن در جنگ اُحُد بود و آب می رساند و مجروحان را درمان می کرد.[۷]اُمّ عماره در جنگ های اُحُد، حُدَیبیه، خیبر، حُنین و یَمانه حضور داشت و در جنگ اُحُد، دوازده زخم برداشت و دستش در جنگ یمانه، قطع شد.[۸]

سهل بن سعد ساعدی می گوید: هنگامی که کلاه خُود پیامبر خدا(ص) شکست و چهره وی به خون نشست و دندان رباعی[۹]ایشان نیز شکست و زمانی که علی(ع) با سپر، آب می آورد، فاطمه(ع) بدان جا آمد و از چهره ایشان خون را می شست. وقتی فاطمه(ع) مشاهده کرد که خون بر چهره بیشتر می شود، حصیری را برداشت و سوزاند و این سوزانده را به زخم پیامبر خدا(ص) چسباند و پس از آن، خون فرو نشست.[۱۰]


[۱]السنن الکبری، نسائی، ج ۵، ص ۲۷۸، ح ۸۸۸۱؛ مسند ابن حنبل، ج ۱۰، ص ۲۸۹، ح ۲۷۰۸۵.

[۲]السیرة النبویّة، ابن هشام، ج ۳، ص ۲۵۰؛ تاریخ الطبری، ج ۲، ص ۵۸۶؛ اُسد الغابة، ج ۷، ص ۱۱۱.

[۳]صحیح مسلم، ج ۳، ص ۱۴۴۷، ح ۱۴۲؛ سنن إبن ماجة، ج ۲، ص ۹۵۲، ح ۲۸۵۶؛ سنن الدارمی، ج ۲، ص ۶۵۶، ح ۲۳۳۳.

[۴]صحیح مسلم، ج ۳، ص ۱۴۴۳، ح ۱۳۵؛ سنن أبی داوود، ج ۳، ص ۱۸، ح ۲۵۳۱؛ سنن الترمذی، ج ۴، ص ۱۳۹، ح ۱۵۷۵.

[۵]مسند ابن حنبل، ج ۱۰، ص ۳۲۴، ح ۲۷۲۰۶؛ الطبقات الکبری، ج ۸، ص ۲۹۳.

[۶]الطبقات الکبری، ج ۸، ص ۲۹۲.

[۷]همان، ص ۲۲۵؛ الإصابة، ج ۸، ص ۳۶۱.

[۸]الطبقات الکبری، ج ۸، ص ۴۱۲ و ۴۱۶؛ سیر أعلام النبلاء، ج ۲، ص ۲۷۸ و ۲۸۱.

[۹]چهار دندان واقع میان دندان های پیشین و دندان های نیش را در دو فک بالا و پایین، «رباعی» می نامند.

[۱۰]صحیح البخاری، ج ۵، ص ۲۱۶۲، ح ۵۳۹۰؛ المعجم الکبیر، ج ۶، ص ۱۷۲، ح ۵۸۹۷.



بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت