امام صادق علیه السلام
بُكِيَ الحُسَينُ عليه السلام خَمسَ حِجَجٍ، وكانَت اُمُّ جَعفَرٍ الكِلابِيَّةُ تَندُبُ الحُسَينَ عليه السلام وتَبكيهِ وقَد كُفَّ بَصَرُها، فَكانَ مَروانُ وهُوَ والِ المَدينَةِ يَجيءُ مُتَنَكِّرا بِاللَّيلِ حَتّى يَقِفُ، فَيَسمَعُ بُكاءَها ونَدبَها.
بر حسين عليه السلام پنج سال گريسته شد. اُمّ جعفر كِلابى (امّ البنين)، براى حسين عليه السلام مرثيه مى‌سراييد و مى‌گريست تا اين كه چشمانش نابينا شد. مروان، حاكم مدينه، به صورت ناشناس مى‌آمد و پشتِ در مى‌ايستاد و به گريه و مرثيه‌سرايى او گوش مى‌داد.
الأمالي للشجري : ج 1 ص 175 .
امام علی علیه السلام می فرماید:
كُنْ سَمْحاً وَ لَا تَكُنْ مُبَذِّراً وَ كُنْ مُقَدِّراً وَ لَا تَكُنْ مُقَتِّراً .
بخشنده باش امّا زياده روى نكن، در زندگى حسابگر باش امّا سخت گير مباش.
نهج البلاغه، حکمت ۳۳
