شدت برخورد امام مهدی(ع)

امام مهدی(ع) در قیام خود با سه گروه، قاطعانه برخورد مى کند:

۱. مستکبران

امام باقر(ع) مى فرماید:

چهار سنّت از چهار پیامبر در صاحب این امر (قیام) است: سنّتى از موسى(ع)، سنّتى از عیسى(ع)، سنّتى از یوسف(ع)، سنّتى از محمّد(ص). از موسى، بیمناکى و مراقبت [همیشگى در برابر دشمن ]، از یوسف، در بند [ناشناخته ] بودن، از عیسى، این که گفته مى شود: مرده است، در حالى که نمرده است، و از محمّد، شمشیر [و قیام مسلّحانه ].[۱]

در حدیثی طولانی آمده است که امام باقر(ع) فرمود:

هر کس توبه کند، خداوند به او روى مى آورد و هر کس ظاهرسازى و دورویى کند، خدا او را [از رحمتش ] دور مى کند و هر کس آشکارا مخالفت کند، خداوند، خونش را مى ریزد.... سوگند به آن که جانم به دست اوست، آنها را سر مى برد، همان گونه که قصّاب، گوسفندش را سر مى برد (و با دستش به گلویش اشاره نمود).

امام باقر(ع) سپس در جواب راوی که گفت: «آنان مى گویند: هنگامى که قیام کند، کارها برایش درست مى شود و به اندازه پیمانه حجامتى هم خون نمى ریزد»، فرمود:

سوگند به آن که جانم به دست اوست، هرگز چنین نیست، تا ما و شما عرقمان در آید (به پیشانى اش اشاره کرد) و خونمان ریخته شود.[۲]

همچنین در حدیثی دیگر، امام باقر(ع) می فرماید:

صاحب این امر (قیام)، جزیه نمى پذیرد.... به خدا سوگند، مى جنگند تا خدا یگانه شمرده شود و چیزى را همتاى او نگیرند و تا آن جا که پیرزن ناتوان، آهنگ رفتن از شرق به غرب مى کند و کسى او را باز نمى دارد و خداوند، بذرهاى [نهفته در] زمین را بیرون مى آورد و بارانِ آسمان را فرو مى فرستد و مردم، مالیاتى را که بر عهده شان است، به مهدى(ع) مى دهند و خدا بر شیعیان ما گشایش مى دهد، چندان که اگر سعادت الهى آنان را در نیابد، طغیان مى کنند و در همان حال که صاحب این امر، برخى حکم ها را صادر مى کند و سخن از برخى سنّت ها مى گوید، گروهى از مسجد [و پایگاه دینى]خروج مى کنند و قصد شوریدن بر او دارند که او به یارانش مى فرماید: «بروید و در بازارچه خرمافروشان[۳]به آنها برسید». آنان نیز مى روند و شورشیان را به بند کشیده،نزد ایشان مى آورند تا فرمان کشتن آنها را بدهد و این، آخرین گروه شورشگر است که بر قائم خاندان محمّد خروج مى کند.[۴]

۲. مدّعیان دروغین تشیع و محبّت اهل بیت(ع)

امام صادق(ع) مى فرماید:

اگر قائمِ ما قیام کند، از دروغگویان شیعه آغاز می کند و آنها را مى کشد.[۵]

امام صادق(ع) فرمود:

زمین باقى نمى ماند، جز آن که عالِمى از ما در آن هست که حق را از باطل باز مى شناسد.

تقیه بِدان جهت وضع شد که خون، حفظ شود. پس چون تقیه به خونریزى بینجامد، دیگر روا نیست، و به خدا سوگند، اگر دعوت مى شدید تا ما را یارى دهید، مى گفتید: «ما کارى نمى کنیم. ما تقیه مى کنیم» و تقیه از پدران و مادرانتان برایتان محبوب تر بود و اگر قائم قیام کند، به درخواست یارى از شما نیاز ندارد و حدّ الهى را بر بسیارى از منافقان شما جارى مى کند.[۶]

۳. فتنه گران

از امام باقر(ع) نقل شده است که در بیان معنای این سخن خداوند: ﴿ با آنان بجنگید تا فتنه اى نماند و دین، جملگى از آنِ خداوند باشد﴾[۷]فرمود:

تأویل این آیه، هنوز نیامده است. پیامبر خدا(ص) اجازه [ى نجنگیدن ] به یارانش داد؛ زیرا خود و آنها به آن نیاز داشتند و اگر تأویل آن فرا رسیده بود، از آنها نمى پذیرفت [که نجنگند]؛ امّا آنان (دشمنان خونخوار مهدى(ع)) کشته مى شوند تا خداوند، یکتا شمرده شود و شرکى در میان نباشد.[۸]

امام على(ع) مى فرماید:

خداوند، گره فتنه ها را با مردى از ما مى گشاید که فتنه گران را خوار مى دارد و جز با زبان شمشیر با آنان سخن نمى گوید. شمشیر را هشت ماه بر دوشش مى نهد و آنان را مى کشد، تا آن جا که مى گویند: به خدا سوگند، این از فرزندان فاطمه نیست. اگر از فرزندان او بود، به ما رحم مى کرد! خداوند، او را بر ضدّ عبّاسیان و امویان بر مى انگیزد[۹]،[۱۰]