[ مقدّمه مؤلّف ]

بسم الله الرّحمن الرّحيم
روائح روح افزاى حمدى كه مشام مقدّسان ملأ اعلى را سرگرم عطسه تسبيح سازد ، مروحه جنبان محفل قدس ذى الجلال تواند بود كه به نفحه حيات بخش « وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِى » ، ^۱ خجسته پيكر انسانى را در تباشير صبح ايجاد از گرانْ خواب عدم ، بيدار ساخت ، و جواهرْ ثنايى ^۲ بى قياس كه با ظهور سَناى اشعّه لَمَعاتش مهر درخشان به خيال اقتباس ، از خواب افول برخيزد ، نثار بارگاه مالكُ المُلكى را سزاست كه در حَنادس ^۳ شب هاى شُبَهات ، به جهت اهتداى سالكان طرايق عرفان ، ذرّات وجود را به انوار باهرات « سَنُرِيهِمْ ءَايَاتِنَا فِى الْأَفَاقِ وَ فِى أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ » ، ^۴ مشعله دار ظهور آيات وحدانيت خويش گردانيد و كُنه ذات بى چون را از نظر دوربينان مناظر عاليه ايقان و ساكنان غُرَف رفيعه عرفان ، محجوب ساخت . جايى كه عرش المعرفه حاملان عرش معرفت ^۵ ، اعتراف به عجز و حسور ^۶ باشد ، آلودگان معموره امكان را چه جاى خيال عرفان ؟ و در فضايى كه اوج همّت بلندپروازان هواى عرفان در وصول شُرَف قصر شَرَف اقرار به قصور باشد ، محبوسان مَطموره خاك را كجا هواى ادراك : «لَهُ العُلُوّ الأْعلى فَوْقَ كُلِّ عالٍ والْجَلاَلُ الأْمْجَدُ فَوقَ كُلِّ جلالٍ»؟ ^۷
و ثواقب ^۸ صلوات متّصلات و تسليمات متتاليات كه از حياى صفاى خلوصشان شاهد عالم آراى صبح صادق ، مجال جلوه جلال ، جز در ^۹ جِلباب اختفا نيابد ، جمره مجمره روضه مطهّر و ضريح مقدّسِ برگزيده اى را رواست كه گم گشتگان خيفاى ^۱۰ تيهاى ^۱۱ ضلالت و شيدايان بَيداى بى منتهاى جهالت ، به اقتباس آثار شريعتش مَهبط تجلّيات انوار طور سيناى حقيقت و يقين گرديده اند . طليعه طلوع آفتاب رسالتش ، يد بيضاى موسوى و مبشّر مقدم فيروزىْ اثرش نفس جان بخش عيسوى . رفيعْ قدرى كه منشور نبوّتش به طُغراى غَرّاى « وَ مَآ أَرْسَلْنَاكَ إِلَا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ » ، ^۱۲ موشّح و مُحلّاست ^۱۳ و بلند مرتبه اى كه بر قامت عزّتش ، خلعت : «لَوْ لاكَ لَما خلقت الأفلاك» ، ^۱۴ زيبا و رساست ـ عَلَيهْ وَآلِهِ مِنَ الصَّلَواتِ أعمّها و أَبْهاها و من التسليمات ^۱۵ أتمّها و أسناها ـ .
و شوارق انوار تحيّات منتجبات كه ابصار ارباب بصائر را خيره و مبهور سازد . شمع شبستان قدس آل اطهار و عترت اخيار ، او تواند بود كه نور تولّايشان در قلوب اصحاب يقين ك «الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَة» ، ^۱۶ لامع و درخشان ، و رياحين ايمان در حدائق صدور ارباب عرفان ، به نسيم مودّتشان شكفته و خندان است . آيت علوّ قدرشان « تَنَزَّلُ الْمَلَئِكَةُ وَ الرُّوحُ »^۱۷ و شِراع سفينه نجات محبّانشان ، «مَثَلُ أَهْلِ بَيْتى كَمَثلِ سَفينَةِ نُوحٍ» . ^۱۸ سيّما شهاب ثاقبْ سماى ابّهت و بها و مفتاح حصينِ منيع «أَنَا مَدينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلىّ بابُها» . ^۱۹ برق تيغش ظلمت زداى وجود تيره دلان كفر و جحود ، خاك درگهش نور جبهه روشن ضميران « سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ » ، ^۲۰ عنوان صحيفه كرامتش كريمه « إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ »^۲۱ و بَرات نجات دوستانش مصدوقه «اَللّهُمّ والِ مَنْ والاهُ» ، ^۲۲ كاسِر رايات ^۲۳ اَكاسره طغيان و غوايت ، و هادم قصر رفعت قياصره كفر و ضلالت ، أعنى أَسَد اللّه ِ الغالِب وَ شهابهُ ^۲۴ الثّاقب على بن أبى طالب ـ عليه و عليهم صلوات اللّه ـ ما تلألأ السّماءُ بِالثَواقِب ولعنة اللّه ِ عَلَى أَعْدآئِهِمُ وَ مُبْغِضيهِمْ ما تباغَضَتِ المَحاسِنُ وَالمثالِبُ .
امّا بعد ^۲۵ ، چون به موجب تقدير قدير خبير ، احياى موات موادّ قابله افراد انسان ، منوط به جريان اَنهار و جداول سلسبيل متابعت سبيل حق و يقين و تسنيم تسليم و انقياد پيشوايان و هُدات طرايق دين مبين است و نضارات ^۲۶
رياض صُدور و طراوت حدائق قلوب اربابِ ايمان و اصحاب عرفان ، موقوف به تتابع رَشَحات كلمات آبدار و هُبوب رياح مبشّرات انفاس عيسوىْ انتسابِ خطباى منابر ارشاد و هدايت ـ اَعنى اهل بيت عصمت و طهارت ـ است و از جمله كنوز مشتمله بر صنوف جواهرْ معارف و دُرَرِ آبدار حِكَم كه بنا بر قُصور ، هم در زواياى كتب اخبار ، مخفى و مستور مانده ، وصيّتى است كه از بحر موّاج علوم و حقايق و كشّاف معضلاتِ اسرار و دقايق ، جعفر بن محمّد الصادق ـ صلوات اللّه و سلامه عليه ما نَطَقَ ناطِقٌ ـ ، به جهت اهتداى خواصّ اصحاب و خازنان اسرار و ساير متمسّكان عروة الوثقاى متابعت حق و يقين ، سِمَتِ ظهور يافته و امر به محافظت و تعاهد آن فرموده ، و متتبّعان اوامر و نواهى آن حضرت ، نظر و تأمّل در آن را سادسِ فرايض و در مرتبه رواتب مى شمرده اند و بسيارى از سالكان طُرُق سَداد و متعطّشان رَحيق رَشاد ، از ادراك حقايق و اطّلاع بر رموز و دقايق آن ، بنا بر عدم قدرت بر فهم كلام عرب محرومند ، حقيرِ قليلُ البضاعه ، علاء الدين محمّد بن ابو تراب گلستانه ـ عفى اللّه تعالى عن جرائهما يوم الدين وحشرهما تحت لواء الأئمّة الطّاهرين ـ ، خواست كه جواهرِ اسرار آن را به قدر فهم ناقص و ذهن قاصر ، به عبارتى فارسى قريب به اَفهام ، در سِلك تحرير ، منتظم سازد تا باشد كه به بركت هدايت و آبروى جمعى كه درگاه بارگاه ^۲۷ جلال سبحانى ، راه عرض و قبول حاجات و رتبه اِسعاف مآرِب و مرادات يافته اند ، نامه اعمال خود را از سياه رويى جرائم آثام و عظائم سيّئات ، مصفّا سازد و از اخبار اهل بيت طاهرين ، آنچه در هر مقامْ مناسبت تامّ داشته باشد ، به جهت تأييد مطالب مندرجه در مطاوى آن و اشتمال بر زوايد فوايد ، ايراد نمايد تا فايده آن ، اتم و نفع آن ، اعظم باشد . و از آنچه بعضى از مترجمين رعايت مى نمايند از تطبيق ميانه جميع اجزاى كلامين در ترتيب و زياده و نقصان ، در بسيارى از مواضع ، عدول نمود تا كلام از حِليه ارتباط ، عارى و عاطل نماند و آن را به منهج اليقين ، موسوم ساخت .
اميد به كَرَم بى منتهاى سبحانى ، آن كه به تأييد اخلاص نيّت و تصفيه عزيمت از اَغراض باطله در تأليف اين مختصر و ساير اعمال ، منّت گذارد و به هر حرفى ، حسنات مضاعفات در نامه عمل اين حقير سياه نامه ، ثبت ^۲۸ سازد و اين بضاعت مُزجات را شَرَف قبول ، كرامت فرمايد . و متوقّع از كرائم اخلاق ناظران در اين رساله آن كه از جاده عيب جويى و مسلك اعتساف ، انحراف نموده ، در اصلاح خلل و سؤال مغفرت خطا و زَلَل كوشند و اعتراف به قصور را عذر تقصير شمارند . وَ مِنَ اللّه ِ أرْجُو العِصْمَةَ وَالتَّأييد ، إنَّهُ هُوَ الوَلىُّ الحَميدُ .