1شهریور

۱ شهریور
روز بزرگداشت ابن سینا و روز پزشک
شرح مناسبت:

ابوعلی، حسین بن عبدالله بن سینا در ماه صفر ۳۷۰ه‍ .ق در روستایی به نام افشنه از حوالی بخارا دیده به جهان گشود.
بوعلی سینا اعجوبه ای بود که در شانزده سالگی در طب شهره آفاق گشت نه تنها در مباحث نظری طب بلکه در درمان بیماران نیز شگفتی ها می آفرید. خود می نویسد: به واسطه معالجه نوح بن منصور سامانی پادشاه بخارا اجازه یافتم تا به کتابخانه او دست رسی پیدا کنم که این امر سرمنشأ فواید بسیاری بود.
در همدان به دربار شمس الدوله (از خاندان آل بویه) می رود و او را از بیماری قولنج که به سختی آزارش می داد، نجات می دهد. به پاس این خدمت، منصب وزارت به او واگذار می شود.
شیخ الرئیس بعد از آن، در اثر شورش سپاهیان شمس الدوله گرفتار زندان می گردد. حتی از امیر خواستند که حکم اعدام او را بدهد ولی او قبول نکرد و شیخ را آزاد کرد. پس از آن ابوعلی سینا مدتی در همدان مخفیانه زندگی می کرد و بعد از مرگ شمس الدین توسط پسر او به زندان می افتد.
در نهایت مخفیانه روانه اصفهان می شود. پانزده سال در اصفهان با آرامش زندگی می کند در آنجا به نگارش برخی آثارش می پردازد که از جمله آنها اشارات و تنبیهات بود.
علیرغم عمر کوتاه و زندگی ناآرام و سرعت تحوّلات دوره زندگی وقوع حوادث مختلف بوعلی سینا آثار بسیاری به نگارش درآورده است حتی تعداد آنها را بیش دویست و پنجاه کتاب و رساله دانسته اند.
بوعلی سینا در سال ۴۲۸ه‍ .ق دچار بیماری شد. در ماه مبارک رمضان آن سال، در ۵۸ سالگی درگذشت و در شهر همدان به خاک سپرده شد.

منبع: مركز پژوهشهای صدا و سیما
آیات و روایات:
روز بزرگداشت ابن سینا و روز پزشک
پيامبر خدا صلى الله عليه وآله:
العِلمُ عِلمانِ: عِلمُ الأَديانِ وعِلمُ الأَبدانِ.
دانش بر دو گونه است: دانش دين ها و دانش بدن ها.
كنز الفوائد، ج ۲، ص ۱۰۷
پيامبر خدا صلى الله عليه وآله:
العُلومُ أربَعَةٌ: الفِقهُ لِلأَديانِ، وَالطِّبُّ لِلأَبدانِ، وَالنَّحوُ لِلِّسانِ، وَالنُّجومُ لِمَعرِفَةِ الأَزمانِ.
دانش ها بر چهار گونه اند: فقه (دين شناسى) براى دين ها، طب براى بدن ها، نحو براى زبان، و نجوم براى شناخت زمان ها.
معدن الجواهر، ص ۴۰
امام على عليه السلام:
العِلمُ ثَلاثَةٌ: الفِقهُ لِلأَديانِ، وَالطِّبُّ لِلأَبدانِ، وَالنَّحوُ لِلِّسانِ.
دانش، سه گونه است: فقه براى دين ها، طب براى بدن ها، و نحو براى زبان.
تحف العقول، ص ۲۰۸
امام باقر عليه السلام:
اعلَم أنَّه لا عِلمَ كَطَلَبِ السَّلامَةِ، ولا سَلامَةَ كَسَلامَةِ القَلبِ.
بدان كه نه هيچ دانشى چون جُستن [دانشِ ] سلامت است، و نه هيچ سلامتى چون سلامتِ دل.
تحف العقول، ص ۲۸۶
امام صادق عليه السلام:
لا يَستَغني أهلُ كُلِّ بَلَدٍ عَن ثَلاثَةٍ يَفزَعُ إلَيهِم فِي أمرِ دُنياهُم وآخِرَتِهِم، فَإِن عَدِموا ذلِكَ كانوا هَمَجاً: فَقيهٍ عالِمٍ وَرِ عٍ، وأميرٍ خَيِّرٍ مُطاعٍ، وطَبيبٍ بَصيرٍ ثِقَةٍ.
مردم هيچ آبادى اى از سه گروه، بى نياز نيستند كه در كار دنيا و آخرت خويش به ايشان پناه بَرَند و چون آنان را نداشته باشند، شوربخت باشند: فقيه دانا و پرهيزگار، امير نيكوكار و فرمان روا، و طبيب آگاه و مورد اعتماد.
تحف العقول، ص ۳۲۱
پيامبر خدا صلى الله عليه وآله:
مَن تَطَبَّبَ ولَم يُعلَم مِنهُ طِبٌّ قَبلَ ذلِكَ، فَهُوَ ضامِنٌ.
هر كس بدون تخصّصِ لازم به كار طبابت دست يازد، [شرعا] ضامن است.
سنن ابن ماجة، ج ۲، ص ۱۱۴۸، ح ۳۴۶۶
امام على عليه السلام:
مَن  تَطَبَّبَ  فَليَتَّقِ اللّهَ، وَليَنَصَح وَليَجتَهِد.
هر كس طبابت پيشه كند، بايد از خدا پروا بدارد و خيرخواهى و جدّيت به خرج دهد.
دعائم الإسلام، ج ۲، ص ۱۴۴، ح ۵۰۳
امام سجّاد عليه السلام:
مَن لَم يُعرَف داؤُهُ، أفسَدَهُ دَواؤُهُ.
كسى كه بيمارى اش تشخيص داده نشود، دارويش او را تباه مى سازد.
أعلام الدين، ص ۲۹۹