1 رمضان

۱ رمضان
درگذشت شیخ الرئیس ابو علی سینا
شرح مناسبت:

ابوعلی، حسین بن عبدالله بن سینا در ماه صفر ۳۷۰ه‍ .ق در روستایی به نام افشنه از حوالی بخارا دیده به جهان گشود.
بوعلی سینا اعجوبه ای بود که در شانزده سالگی در طب شهره آفاق گشت نه تنها در مباحث نظری طب بلکه در درمان بیماران نیز شگفتی ها می آفرید. خود می نویسد: به واسطه معالجه نوح بن منصور سامانی پادشاه بخارا اجازه یافتم تا به کتابخانه او دست رسی پیدا کنم که این امر سرمنشأ فواید بسیاری بود.
در همدان به دربار شمس الدوله (از خاندان آل بویه) می رود و او را از بیماری قولنج که به سختی آزارش می داد، نجات می دهد. به پاس این خدمت، منصب وزارت به او واگذار می شود.
شیخ الرئیس بعد از آن، در اثر شورش سپاهیان شمس الدوله گرفتار زندان می گردد. حتی از امیر خواستند که حکم اعدام او را بدهد ولی او قبول نکرد و شیخ را آزاد کرد. پس از آن ابوعلی سینا مدتی در همدان مخفیانه زندگی می کرد و بعد از مرگ شمس الدین توسط پسر او به زندان می افتد.
در نهایت مخفیانه روانه اصفهان می شود. پانزده سال در اصفهان با آرامش زندگی می کند در آنجا به نگارش برخی آثارش می پردازد که از جمله آنها اشارات و تنبیهات بود.
علیرغم عمر کوتاه و زندگی ناآرام و سرعت تحوّلات دوره زندگی وقوع حوادث مختلف بوعلی سینا آثار بسیاری به نگارش درآورده است حتی تعداد آنها را بیش دویست و پنجاه کتاب و رساله دانسته اند.
بوعلی سینا در سال ۴۲۸ه‍ .ق دچار بیماری شد. در ماه مبارک رمضان آن سال، در ۵۸ سالگی درگذشت و در شهر همدان به خاک سپرده شد.

منبع: مركز پژوهشهای صدا و سیما
آیات و روایات:
درگذشت شیخ الرئیس ابو علی سینا
قرآن کریم:
قُل هَل یستَوِی الَّذینَ یعلَمونَ و الَّذینَ لا یعلَمونَ
بگو: آیا آنان که می دانند با آنان که نمی دانند برابرند؟
الزمر: ۹.
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله:
العِلمُ رَأسُ الخَیرِ کلِّهِ .
دانش، منشأ هرگونه خیری است.
جامع الأحادیث للقمّی: ۱۰۲.
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله:
أکثَرُ النّاسِ قیمَةً أکثَرُهُم عِلمًا، وأقَلُّ النّاسِ قیمَةً أقَلُّهُم عِلمًا.
پر ارزش ترین مردم، دانشمندترین و کم ارزش ترین مردم، نادان ترین ایشان اند.
الفقیه: ۴/ ۳۹۴/ ۵۸۴۰
امام علی علیه السلام:
کفی بِالعِلمِ رِفعَةً.
برای سرافرازی، دانش بس است.
غرر الحکم، ح ۷۰۱۱.
امام علی علیه السلام:
العِلمُ أصلُ کلِّ خَیرٍ، الجَهلُ أصلُ کلِّ شَرٍّ.
دانش، بنیاد هر خیر و نادانی، ریشه هر شرّی است.
غرر الحکم، ح ۸۱۸ و ۸۱۹.