امام صادق علیه السلام
بُكِيَ الحُسَينُ عليه السلام خَمسَ حِجَجٍ، وكانَت اُمُّ جَعفَرٍ الكِلابِيَّةُ تَندُبُ الحُسَينَ عليه السلام وتَبكيهِ وقَد كُفَّ بَصَرُها، فَكانَ مَروانُ وهُوَ والِ المَدينَةِ يَجيءُ مُتَنَكِّرا بِاللَّيلِ حَتّى يَقِفُ، فَيَسمَعُ بُكاءَها ونَدبَها.
بر حسين عليه السلام پنج سال گريسته شد. اُمّ جعفر كِلابى (امّ البنين)، براى حسين عليه السلام مرثيه مى‌سراييد و مى‌گريست تا اين كه چشمانش نابينا شد. مروان، حاكم مدينه، به صورت ناشناس مى‌آمد و پشتِ در مى‌ايستاد و به گريه و مرثيه‌سرايى او گوش مى‌داد.
الأمالي للشجري : ج 1 ص 175 .
امام على عليه السّلام می فرماید:
لاخَيْرَ فِى الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ، كَما اَنَّهُ لاخَيْرَ فِى الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ؛
در خاموشى از سخن حكيمانه خيرى نيست، چنانكه در گفتار جاهلانه خيرى وجود ندارد.
نهج البلاغه، حکمت ۴۷۱
