102. باب در بيان آنچه وارد شده كه حديث ايشان دشوار و در غايت دشوارى است (يا مردم آن را دشوار مى شمارند)
۱۰۵۳.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن سِنان، از عمّار بن مروان، از جابر روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه:«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: حديث آل محمد، دشوار و در غايت دشوارى است كه به آن ايمان نمى آورد، مگر فرشته مقرّب، يا پيغمبرى كه مرسل باشد (كه خدا او را به سوى خلائق فرستاده باشد)، يا بنده اى كه خدا دل او را از براى ايمان آزموده باشد. پس آنچه بر شما وارد شود از حديث آل محمد صلى الله عليه و آله و دل هاى شما براى آن نرم شود و آن را بشناسيد، قبول كنيد آن را و آنچه دل هاى شما از آن گرفته شود و نفرتى به هم رساند و آن را نشناسيد، رد كنيد آن را به سوى خدا و به سوى رسول و به سوى عالم و امام از آل محمد. و جز اين نيست كه سبب هلاكت آن كه هلاك مى شود، آن است كه يكى از شما حديث شود به چيزى از آن كه تاب تحمل و برداشتن آن را ندارد، پس بگويد: به خدا سوگند، كه اين، نبود. به خدا سوگند، كه اين نبود. و انكار، كفر است».
۱۰۵۴.احمد بن ادريس، از عمران بن موسى، از هارون بن مسلم، از مسعدة بن صدقه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت:«روزى در نزد حضرت على بن الحسين عليه السلام تقيه مذكور شد، فرمود: به خدا سوگند، كه اگر ابوذر مى دانست آنچه را كه در دل سلمان بود، هر آينه او را مى كشت و حال آن كه رسول خدا صلى الله عليه و آله ميانه ايشان، برادرى داده بود. پس گمان شما به ساير خلائق چيست؟ به درستى كه علم علما، دشوار و در نهايت دشوارى است (كه تاب تحمل آن را ندارد)، مگر پيغمبرى مرسل، يا فرشته مقرب، يا بنده مؤمن كه خدا دل او را از براى ايمان آزموده باشد».
بعد از آن فرمود: «و جز اين نيست كه سلمان، از زمره علما گرديد؛ زيرا كه او مردى است از ما اهل بيت، و براى همين او را به سوى علما نسبت دادم».
۱۰۵۵.على بن ابراهيم، از پدرش، از برقى، از ابن سنان، يا غير او روايت كرده و آن را مرفوع ساخته به سوى امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«حديث ما دشوار و بسيار دشوار است كه تاب بر داشتن آن را ندارد، مگر سينه هاى نورانى، يا دل هاى خالى از كفر و معصيت، يا خُلق ها و خوهاى نيكو. به درستى كه خدا از شيعيان ما پيمان گرفته، چنانچه بر فرزندان آدم گرفته در روز اَلَست، كه (از روى تقرير به ايشان فرمود كه): « أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ»۱ (و مراد، اين است كه البته من پروردگار شمايم). پس هر كه براى ما به پيمان خويش وفا كند، خدا براى او به بهشت وفا خواهد كرد، و هر كه ما را دشمن دارد و حق ما را به ما نرساند، در آتش جهنم هميشه مُخَلّد خواهد بود».
