(و اين تتمه، در قرآن معهود موجود نيست، و ترجمه و بيان اين آيه، در كتاب ايمان و كفر مى آيد. ان شاء اللّه ).
108. بابى كه در آن نكته ها و نتفه ها است از قرآن كه از نزد خدا فرود آمده در باب ولايت ۱
۱۰۸۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از بعضى از اصحاب ما، از حنان بن سَدير، از سالم حنّاط كه گفت: به امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: مرا خبر ده از قول خداى تبارك و تعالى:«نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ * عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ بِلِسَانٍ عَرَبِىٍّ مُّبِينٍ»۲. حضرت فرمود كه:«آن، ولايت است از براى امير المؤمنين عليه السلام ». و ترجمه ظاهر آيه اين است كه: «فرود آورد جبرئيل اين فرو فرستاده را يا فرو فرستاده خداى تعالى به مصاحبت آن جبرئيل عليه السلام را بر دل تو (يعنى: جبرئيل تو را تلقين آن كرد، بر وجهى كه به آن مأمور بود، بدون تبديل و تغيير و تو آن را از وى فرا گرفتى و در دل خود نگاه داشتى) تا آن كه باشى از بيم كنندگان بندگان (از آنچه بكشاند به سوى عذاب از فعل و ترك؛ همچنان كه بر اُمم سابقه واقع شد) به زبان عربى هويدا و واضح المعنى» .
۱۰۸۹.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از حَكَم بن مِسكين، از اسحاق بن عمّار، از مردى از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ:«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَـوَ تِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَ أَشْفَقْنَ مِنْهَا وَ حَمَلَهَا الْاءِنسَـنُ إِنَّهُ كَانَ ظَـلُومًا جَهُولًا»۳كه آن حضرت فرمود كه:«اين، امانت ولايت امير المؤمنين عليه السلام است». و ترجمه آيه اين است: «به درستى كه ما عرضه داديم امانت را بر آسمان ها و زمين و كوه ها، پس سرباز زدند از آن كه آن را بردارند از روى مخافت (نه از راه مخالفت و به وجود اَجرام عظام آنها) از حمل آن ترسيدند و آدمى با وجود ضعف بُنيه، آن را برداشت. به درستى كه آدمى، بسيار ستم كار و بسيار نادان بود» (به كنه اين امانت و عقوبت حمل و خيانت كه از او سر زد).