603
تحفة الأولياء ج2

117. باب در بيان مولد حضرت على بن الحسين عليهماالسلام

حضرت على بن الحسين عليه السلام ، متولّد شد در سال سى و هشتم از هجرت، و قبض روح مطّهرش در سال نود و پنجم بود. و آن حضرت را در آن وقت پنجاه و هفت سال بود و مادرش، دختر يزدجرد پسر شهريار پسر شيرويه پسر خسرو ابرويز است. ۱ (تتّمه عبارت كلينى رضى الله عنه:) و يزدجرد، آخر پادشاهان فُرس بود.

۱۲۶۹.حسين بن حسن حسنى رحمه الله و على بن محمد بن عبداللّه هر دو روايت كرده اند، از ابراهيم بن اسحاق اَحْمر، از عبدالرّحمان بن عبداللّه خزاعى، از نصر بن مُزاحم، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود:«چون دختر يزدجرد به نزد عمر آمد، همه دختران باكره اى كه در مدينه بودند، به جهت تماشاى او بر در و بام دويدند، و چون داخل مسجد مدينه گرديد، مسجد از نورِ روى او روشن شد. چون عمر به جانب او نظر كرد، روى خود را پوشيد و گفت: اوف بى روز بادا هُرمز (يعنى: زندگى بر هرمز حرام باشد كه فرزندش اسير تو گردد، و تو خواسته باشى كه او را ببينى).
عمر گفت كه: آيا اين دختر مرا دشنام مى دهد؟ و خواست كه او را اذيّت كند، امير المؤمنين عليه السلام به عمر فرمود كه: تو را نمى رسد كه با او اين نوع سلوك كنى، و او را اذيّت رسانى. او را مخيّر گردان كه مردى از مسلمانان را اختيار كند، و او را در عوض حصّه اى كه از غنيمت دارد، حساب كن. پس عمر او را مخيّر گردانيد و چون مخيّر شد، آمد تا دست خود را بر سر حضرت امام حسين عليه السلام گذاشت، امير المؤمنين عليه السلام فرمود كه: نام تو چيست؟ عرض كرد كه: جهان شاه (يعنى: پادشاه جهان) فرمود: بلكه تو شهر بانويه اى (يعنى: بانوى شهر خودى). بعد از آن، به امام حسين عليه السلام فرمود كه: يا ابا عبداللّه ، البته از براى تو از اين دختر فرزندى متولّد خواهد شد كه بهترين اهل زمين باشد.
بعد از آن حضرت على بن الحسين عليه السلام را زاييد و على بن الحسين را ابن الخيرتين مى گفتند (يعنى: پسر دو برگزيده) پس برگزيده خدا از سلسله عرب هاشم است و از عجم فارس».
و روايت شده است كه ابوالأسود دئلى اين شعر را در شأن آن حضرت گفت كه:

و انّ غلاما بين كِسرى و هاشمٍلأكرم من نيطت عليه التنمائم
يعنى: و به درستى كه پسرى متولّد شده در ميانه خسرو و هاشم، هر آيينه خوب تر و گرامى ترين پسر آن است كه تميمه ها بر ايشان بسته و آويخته شده (و تميمه، مهره اى است سفيد كه نقطه هاى سياه دارد، يا به عكس كه آن را در رشته مى كشند و در گردن كودكان مى بندند به جهت دفع چشم زخم. و تمائم چون تميم جمع آن است).

1.و أبرَويز به فتح اوّل و سيم و سكون دويم و پنجم و كسر واو، بر وزن زنجبيل، به معنى فيروز است؛ چنانچه بعضى گفته اند. و ظاهر اين است كه معرّب پرويز است، و در فرهنگ مؤيّد الفضلاء مذكور است كه خسرو، نام پرويز شاه بن هرمز شاه بن نوشيروان است. و در قاموس گفته است كه: ابرويز به فتح واو و كسر آن و ابرواز، پادشاهى است از پادشاهان فُرس. مترجم


تحفة الأولياء ج2
602

117 ـ بَابُ مَوْلِدِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام

وُلِدَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليه السلام فِي سَنَةِ ثَمَانٍ وَ ثَـلَاثِينَ ؛ وَ قُبِضَ فِي سَنَةِ خَمْسٍ وَ تِسْعِينَ وَ لَهُ سَبْعٌ وَ خَمْسُونَ سَنَةً . وَ أُمُّهُ سَـلَامَةُ بِنْتُ يَزْدَجَرْدَ بْنِ شَهْرِيَارَ بْنِ شِيرَوَيْهِ بْنِ كِسْرى أَبَرْوِيزَ ، وَ كَانَ يَزْدَجَرْدُ آخِرَ مُلُوكِ الْفُرْسِ .

۱۲۶۹.الْحُسَيْنُ بْنُ الْحَسَنِ الْحَسَنِيُّ ـ رَحِمَهُ اللّهُ ـ وَ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ جَمِيعاً ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ الْأَحْمَرِ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ الْخُزَاعِيِّ ، عَنْ نَصْرِ بْنِ مُزَاحِمٍ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ ، عَنْ جَابِرٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«لَمَّا أُقْدِمَتْ بِنْتُ يَزْدَجَرْدَ عَلى عُمَرَ ، أَشْرَفَ لَهَا عَذَارَى الْمَدِينَةِ ، وَ أَشْرَقَ الْمَسْجِدُ بِضَوْئِهَا لَمَّا دَخَلَتْهُ ، فَلَمَّا نَظَرَ إِلَيْهَا عُمَرُ ، غَطَّتْ وَجْهَهَا ، وَ قَالَتْ : أُفٍّ بِيرُوجْ بَادَا هُرْمُزْ ، فَقَالَ عُمَرُ : أَ تَشْتِمُنِي هذِهِ ؟ وَ هَمَّ بِهَا ، فَقَالَ لَهُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام : لَيْسَ ذلِكَ لَكَ ، خَيِّرْهَا رَجُلًا مِنَ الْمُسْلِمِينَ وَ احْسُبْهَا بِفَيْئِهِ ، فَخَيَّرَهَا ، فَجَاءَتْ حَتّى وَضَعَتْ يَدَهَا عَلى رَأْسِ الْحُسَيْنِ عليه السلام ، فَقَالَ لَهَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام : مَا اسْمُكِ ؟ فَقَالَتْ : جَهَانْ شَاهُ ، فَقَالَ لَهَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام : بَلْ شَهْرَبَانُوَيْهِ ، ثُمَّ قَالَ لِلْحُسَيْنِ عليه السلام : يَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ ، لَتَلِدَنَّ لَكَ مِنْهَا خَيْرَ أَهْلِ الْأَرْضِ ، فَوَلَدَتْ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ عليه السلام ، وَ كَانَ يُقَالُ لِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليه السلام : ابْنُ الْخِيَرَتَيْنِ ، فَخِيَرَةُ اللّهِ مِنَ الْعَرَبِ هَاشِمٌ ، وَ مِنَ الْعَجَمِ فَارِسُ» .
وَ رُوِيَ : أَنَّ أَبَا الْأَسْوَدِ الدُّؤَلِيَّ قَالَ فِيهِ :

وَ إِنَّ غُـلَاماً بَيْنَ كِسْرى وَ هَاشِمٍلَأَكْرَمُ مَنْ نِيطَتْ عَلَيْهِ التَّمَائِمُ

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج2
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 115245
صفحه از 856
پرینت  ارسال به