حکمت های کاظمی - 18

معمّر بن خلاّد گوید: شنیدم که^{امام کاظم(ع)}فرمود:
اِنَّ لِلّهِ عِبادًا فی الأرضِ یَسعَونَ فی حَوائِجِ النّاسِ، هُمُ الآمِنُونَ یَومَ القِیامَهِ؛
خداوند در روی زمین بندگانی دارد که در تأمین نیازهای مردم می کوشند. آنان در روز قیامت، ایمنند.
_{وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۸۲}

شرح حدیث:

کسی از مردم ری، بدهکار بود و از عهده پرداخت بدهی اش برنمی آمد و مأمور حکومتی دولت بنی عباس، او را تعقیب می کرد.
چون به مکّه رفت و حجّ را انجام داد، حضرت موسی بن جعفر(ع) را دید و وضع خود را با او در میان گذاشت. آن حضرت، نامه ای خطاب به طلبکار نوشت و از او خواست که نسبت به برادر دینی اش مساعدت کند و ثواب شاد کردن یک مسلمان را برای او نوشت.
او پس از بازگشت از حج، نامه ی امام را به آن شخص داد. وی نامه را بوسید و بر چشم نهاد. آن گاه نه تنها بدهی های او را بخشید بلکه مقداری مال به او داد.
وی که از عهده ی تشکر آن شخص بر نمی آمد، سال بعد در سفر حج، باز هم به دیدار امام کاظم(ع) رفت و داستان را نقل کرد. حضرت بسیار خوشحال شد و فرمود: به خدا قسم، کار او هم مرا خوشحال کرد، هم امیرالمؤمنین(ع) را، هم جدّم رسول خدا(ص) را.(محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۱۳.)
این گونه است که تلاش برای حلّ مشکلات مردم و انجام حوائج آنان، نزد خداوند پاداشی بزرگ دارد و خداوند اجری عظیم به چنین کسی عطا می کند.
در خدمت بندگان خدا بودن، توفیقی بزرگ است.
زمینه ساز این توفیق هم اراده و خواست خود ماست که در پی کمک کردن به همنوعان باشیم، که عبادتی با فضیلت است.

_{منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی.}