فَتُظلَمُ قُلُوبُهُم. 1 اى ابا خالد ! به خدا سوگند كه نور امام در دل هاى افراد با ايمان ، قطعا روشن تر از نور خورشيد روشنگر در روز است. وامامان ، به خدا سوگند ، دل هاى مردم با ايمان را روشن مى كنند. و خداوند نور آنان را از كسانى كه بخواهد مى پوشاند و در نتيجه دل هاى ايشان تاريك مى شود.
استفاده و استضائه از چراغ وجود امام ، يافتن راه تكامل در پرتو انوار هدايت او و رهروىِ راهى است كه او رفته تا به قله كمال رسيده است .
به عبارت ديگر ، امام كسى است كه با قرار گرفتن در اوج قله تكامل انسانيت ، چراغ رهروان راه كمال شده است و هر كس بخواهد از اين چراغ پرتو بگيرد و كامل شود ، بايد از راهى برود كه او رفته است . و اين جاست كه «خط امام» مطرح مى شود . خط امام ، يعنى خط كسى كه وحى در وجود او عينيت يافته است و لذا خط و راه او راه وحى و راه كمال است . و هر كس بخواهد در اين راه حركت كند و منحرف نشود بايد دنبال امام حركت كند . از اين رو از امام به «صراط» و «سبيل» يعنى راه تعبير شده است . در دعاى ندبه ، پس از اشاره به آياتى در مورد امامتِ خاندان رسالت به اين نتيجه مى رسد كه : فَكانُوا هُمُ السَّبِيلَ إلَيكَ و المَسلَكَ إلى رِضوانِكَ؛ يعنى : خدايا ! امامان از خاندان رسالت ، راه به سوى تو و طريق رسيدن به رضاى تو بودند .
چراغ بصيرت
بصيرت ، روشنايى و نور خاصى است كه در نتيجه استضائه از چراغ وحى و امام در عمق جان انسان پديد مى آيد . به عبارت ديگر ، چراغ وحى و چراغ وجود امام ، مقدمه روشن شدن چراغ بصيرت در عمق وجود انسان هستند .