امام على عليه السلام مى‌فرمايند:
«طُوبى لِمَنْ قَصَرَ هِمَّتَهُ عَلى ما يَعْنِيهِ وَجَعَلَ كُلَّ جِدِّهِ لِما يُنْجيهِ
غرر الحكم، ج ۲، ص ۴۶۵
؛ خوشا به حال كسى كه همتش همه مصروف كارى باشد كه او را به كار آيد و تمام كوشش را براى چيزى قرار دهد كه او را (فرداى قيامت از آتش دوزخ) رهايى بخشد».[۱]
شرح:
يكى از امتيازاتى كه خداوند به بشر داده، اراده و اختيار است كه موجودات ديگر ندارند و اينكه انسان مكلف است و حامل امانت الهى است به خاطر همين مختار بودن اوست.
على عليه السلام مى‌فرمايند: خوشا به حال كسى كه دو برنامه در زندگى خود دارد:
- اراده و همّتش متوجّه امورى است كه به او ارتباط دارد؛ و در امورى كه به او مربوط نيست دخالت نمى‌كند و وقتش را براى آن هدر نمى‌دهد.
- تمام كوشش خود را در مسيرى قرار مى‌دهد كه سبب نجات او شود.
كلمات على عليه السلام كوتاه اما بسيار پرمحتواست؛ وقتى انسان به زندگى خود نگاه مى‌كند متوجه مى‌شود گاهى اوقات در بسيارى از چيزهايى كه به او مربوط نيست دخالت مى‌كند، كه باعث مى‌شود مشكلاتى براى او به وجود بيايد؛ مثلًا حرف‌هايى مى‌زند كه ربطى به او ندارد و باعث اختلاف بين افراد مى‌شود و يا در مسائلى كه مربوط به همسايه‌اش است دخالت مى‌كند و اينها باعث مى‌شود وقت انسان هدر برود و چيزى براى قيامت ذخيره نكند، انسان بايد سعى كند كارى كه در زندگى خود انجام مى‌دهد يا براى خودش مفيد باشد يا خدمت و كارگشايى براى ديگران باشد نه اينكه خداى نكرده مزاحم و سربار ديگران و جامعه باشد.
[۱]( ۱). غرر الحكم، ج ۲، ص ۴۶۵
