657 - حقیقت ذکر خدا

حقیقت ذکر خدا

در جمع‌بندی فراز مورد بحث از دعای نورانی مکارم الاخلاق اشاره شد که آنچه اهمیت دارد این است که انسان در هر حال به یاد خدا باشد و حقیقت یاد خدا این است که در دل به او توجه کند و همواره خود را در محضر او ببیند، هر چند به زبان و در ظاهر ذکر نگوید، از این رو، آنچه در این فراز با تعابیر مختلف به عنوان تحمید و تمجید و ثنای الهی و اعتراف به احسان و شمارش نعمت‌های او آمده است، در واقع، همان یاد خدا بودن است که هنگام گناه، مانع ارتکاب آن می‌گردد.

از این رو، در برخی روایات، ذکر و یاد خدا به عنوان دشوارترین فریضه معرفی شده است. در روایتی از امام صادق (عَلَیْهِ‌السَّلامِ) چنین نقل شده است:

مِن أشَدِّ ما فَرَضَ اللّهُ عَلى خَلقِهِ ذِكرُ اللّهِ كَثيرا ثُمّ قالَ: لا أعني: «سُبحانَ اللّهِ وَ الحَمدُ للّهِ و لا إلهَ إلَا اللّهُ وَ اللّهُ أكبَرُ» و إن كانَ مِنهُ، و لكِن ذِكرَ اللّهِ عِندَ ما أحَلَّ و حَرَّمَ؛ فَإِن كانَ طاعَةً عَمِلَ بِها، و إن كانَ مَعصِيَةً تَرَكَها. [۱]

از سخت‌ترين چيزهايى كه خداوند بر بندگانش واجب ساخته، بسيار ياد كردنِ خداست. مقصودم، «سبحان اللّه و الحمد للّه و لا إله إلّا اللّه و اللّه أكبر» نيست، هر چند اين هم ياد خداست. مقصودم، به ياد آوردن خدا در هنگام مواجه شدن با حلال و حرام اوست، كه اگر فرمان بود، آن را به كار ببندد و اگر نافرمانى بود، رهايش كند.

اینکه انسان هنگام گناه، به خداوند متعال توجه کند و جلوی خود را بگیرد، کار دشواری است، وگرنه گفتن ذکر با زبان بدون توجه به خداوند سبحان کار مشکلی نیست، می‌شود مانند آن شخصی که داخل اتوبوس نشسته بود و هر زن نامحرمی که وارد می‌شد به او نگاه می‌کرد و می‌گفت: «لا حول و لا قوة الا بالله»، تا اینکه خانمی آمد و متوجه نشد، رندی به او گفت: آقا! یک «لا حول و لا قوة...» آمد، حواست نبود!

گاه گویی اعوذ و گه لا حوللیک فعلت بوَد مکذّب قول[۲]


[۲]هفت اورنگ، نور الدین احمد بن محمد جامی (۸۹۸ ق) دفتر اول.

  • 657 - حقیقت ذکر خدا (دانلود)