ثَعلَبة بن مَیمون(زنده در 183 ق)
از اصحاب امام صادق و امام کاظم(ع) به شمار می آید.[۱] از نقل نجاشی استفاده می شود که وی تا زمان هارون الرشید (م ۱۸۳ ق) زنده بوده است.[۲]
مکانت حدیثی
فقیه، محدّث، ادیب و قاری قرآن بود و از راویان امام صادق و امام کاظم(ع) به شمار می آید. وی از ۴۲ استاد، چون زُرارَة بن اَعین، حارث بن مُغَیره، حمّاد بن عثمان و محمّد بن مسلم، حدیث شنیده است و نیز بیش از بیست راوی، چون بَزَنطی، عبد اللّٰه بن محمّد حجّال، ابو بصیر و بسیاری دیگر،[۳] از او اخذ حدیث کرده اند.[۴] علمای رجال، او را به زهد، عبادت، نیک کرداری، فصاحت و وثاقت ستوده اند.[۵]
احادیث و آثار
ثعلبه در ۲۵۵ سند کتب اربعه قرار دارد. برخی فهرست نگاران، او را صاحب کتابی یاد کرده راویان متعددی آن را نقل کرده اند.[۶] شیخ طوسی، در رجال در ذکر اصحاب امام کاظم(ع) او را صاحب کتاب، دانسته است.[۷]
[۱] . رجال الطوسی: ص۱۷۴ ش۲۰۵۸ و ص۳۳۳ ش۴۹۶۰، رجال البرقی: ص۴۸ و ۴۹.
[۲] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۵ ش۳۰۰.
[۳] . معجم رجال الحدیث: ج۳ ص۴۱۰ ش۱۹۹۳.
[۴] . همان.
[۵] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۴ ش۳۰۰، رجال الکشّی: ج۲ ص۶۷۳ ش۷۰۵ و ص۷۱۱ ش۷۷۶.
[۶] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۵ ش۳۰۰.
[۷] . رجال الطوسی: ص۳۳۳ ش۴۹۶۰.