ثَعلَبة بن مَیمون(زنده در 183 ق)

از اصحاب امام صادق و امام کاظم(ع) به شمار می آید.[۱] از نقل نجاشی استفاده می شود که وی تا زمان هارون الرشید (م ۱۸۳ ق) زنده بوده است.[۲]

مکانت حدیثی

فقیه، محدّث، ادیب و قاری قرآن بود و از راویان امام صادق و امام کاظم(ع) به شمار می آید. وی از ۴۲ استاد، چون زُرارَة بن اَعین، حارث بن مُغَیره، حمّاد بن عثمان و محمّد بن مسلم، حدیث شنیده است و نیز بیش از بیست راوی، چون بَزَنطی، عبد اللّٰه بن محمّد حجّال، ابو بصیر و بسیاری دیگر،[۳] از او اخذ حدیث کرده اند.[۴] علمای رجال، او را به زهد، عبادت، نیک کرداری، فصاحت و وثاقت ستوده اند.[۵]

احادیث و آثار

ثعلبه در ۲۵۵ سند کتب اربعه قرار دارد. برخی فهرست نگاران، او را صاحب کتابی یاد کرده راویان متعددی آن را نقل کرده اند.[۶] شیخ طوسی، در رجال در ذکر اصحاب امام کاظم(ع) او را صاحب کتاب، دانسته است.[۷]


[۱] . رجال الطوسی: ص۱۷۴ ش۲۰۵۸ و ص۳۳۳ ش۴۹۶۰، رجال البرقی: ص۴۸ و ۴۹.

[۲] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۵ ش۳۰۰.

[۳] . معجم رجال الحدیث: ج۳ ص۴۱۰ ش۱۹۹۳.

[۴] . همان.

[۵] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۴ ش۳۰۰، رجال الکشّی: ج۲ ص۶۷۳ ش۷۰۵ و ص۷۱۱ ش۷۷۶.

[۶] . رجال النجاشی: ج۱ ص۲۹۵ ش۳۰۰.

[۷] . رجال الطوسی: ص۳۳۳ ش۴۹۶۰.