میرزا حبیب خراسانی

میرزا حبیب خراسانی

شاعر، عارف و مجتهد بود.

حاج میرزا حبیب اللّٰه شهیدی، معروف به حبیب خراسانی، شاعر، عارف و مجتهد شهیر در سال ۱۲۶۶، در مشهد، دیده به جهان گشود.

پس از اتمام تحصیلات مقدّماتی، فقه و اصول را نزد حاج میرزا نصر اللّٰه مجتهد فانی، شوهر خواهرش  که از مجتهدان و مدرّسان بزرگ و مشهور خراسان بود  آموخت و سپس برای ادامه تحصیل به نجف رفت. پس از نیل به درجه اجتهاد و دریافت تصدیق اجتهاد از میرزای شیرازی، در حدود ۱۲۹۸ق، به مشهد باز گشت.

وی حدود پانزده سال به امور روحانی مردم مشهد که مسائلی از قبیل قضا، تدریس، امامت جماعت و سخنرانی بود، پرداخت. در ۶۱ سالگی درگذشت و پیکر او را در حرم مطهّر امام رضا(ع) به خاک سپردند.[۱]

شعر او در مدح امام مهدی(ع):

امروز، امیر درِ می خانه، تویی تو
فریادرس این دل دیوانه، تویی تو

مرغ دل ما را که به کس، رام نگردد
آرام تویی، دام تویی، دانه تویی تو

آن مِهر درخشان که به هر صبح بتابد
از روزن این خانه به کاشانه، تویی تو

آن وِرد که زاهد به همه شام و سحرگاه
بشمارد با سُبحه صد دانه، تویی تو

آن باده که شاهد به خرابات مغان نیز
پیمود به جام و خم و می خانه، تویی تو

آن غُل که ز زنجیر سرِ زلف نهادند
بر پای دل عاقل و دیوانه، تویی تو

ویرانه بُوَد هر دو جهان نزد خردمند
گنجی که نهان است به ویرانه، تویی تو

در کعبه و بت خانه بگشتیم بسی ما
دیدیم که در کعبه و بت خانه، تویی تو

بسیار بگوییم و چه بسیار بگفتیم
کس نیست به غیر از تو در این خانه، تویی تو

یک همّت مردانه دراین کاخ ندیدیم
آن را که بُوَد همّت مردانه، تویی تو.


[۱]. ر.ک: دیوان اشعار حاج میرزا حبیب خراسانی، مقدمه.