آیت اللّٰه سید محمّدتقی موسوی اصفهانی، مشهور به فقیه احمدآبادی، در سال ۱۳۰۱ ق، د اصفهان به دنیا آمد. در دوران عمر کوتاه خود، حدود هفده جلد کتاب و رساله نگاشت؛ ازجمله: إیضاح الشبهات، أبواب الجنّات فی آداب الجمعات، مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم(ع).
در ۴۷ سالگی، در سال ۱۳۴۸، به علّت کسالت، در بیمارستانی در اصفهان، بستری شد و شب ۲۵ ماه مبارک رمضان، به دست متصدّی بیمارستان که از سران فرقه بهاییت بود به شهادت رسید و در قبرستان تخت فولاد، کنار پدرش به خاک سپرده شد. [۱]
شعری از او در مورد حضرت مهدی(ع):
ای غایب از نظر، نظری سوی ما فکن
آشفته بین ز غیبت خود، روی مرد و زن
پوشیده نیست حالت افکار ما ز تو
حاضر میان جمعی و غایب ز انجمن
از بس که دور گشت زمان ظهور تو
نزدیک شد که جان من آید بُرون ز تن
گر بشنوم ظهور تو را بعدِ مردنم
از شوق، زیر خاک بدرّم به تن، کفن
دارم نصیحتی ز خِرد، یاد، ای کریم!
فارغ شوی ز غصّه اگر بشنوی ز من
بگذر از این زمان که نیاید به کار تو
جز مهر حجّت بن حسن، شاهدی ز من
[۱]. ر.ک: شهدای روحانيت در يكصد سال اخير، ج ۲، ص ۵۷.
