احادیث داستانی پاداش ایثار

هنگامی که امام علی(ع) لباس مورد نیازش را به فقیری داد، خداوند برای او لباسی فاخر در بهشت در نظر گرفت.

الامام الباقر(ع):

إنَّ رَسولَ اللّهِ(ص) جالِسٌ ذاتَ یومٍ وأصحابُهُ جُلوسٌ حَولَهُ، فَجاءَ عَلِی(ع) وعَلَیهِ سَمِلُ ثَوبٍ مُنخَرِقٌ عَن بَعضِ جَسَدِهِ، فَجَلَسَ قَریبا مِن رَسولِ اللّهِ(ص) فَنَظَرَ إلَیهِ ساعَةً ثُمَّ قَرَأَ:«وَ یؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَ مَن یوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِک هُمُ الْمُفْلِحُونَ ».

ثُمَّ قالَ رَسولُ اللّهِ(ص) لِعَلِی(ع): أما إنَّک رَأسُ الَّذینَ نَزَلَت فیهِم هذِهِ الآیةُ وسَیدُهُم وإمامُهُم.

ثُمَّ قالَ رَسولُ اللّهِ(ص) لِعَلِی(ع): أینَ حُلَّتُک الَّتی کسَوتُکها یا عَلِی؟

فَقالَ: یا رَسولَ اللّهِ، إنَّ بَعضَ أصحابِک أتانی یشکو عُریهُ وعُری أهلِ بَیتِهِ، فَرَحِمتُهُ وَآثَرتُهُ بِها عَلی نَفسی، وعَرَفتُ أنَّ اللّهَ سَیکسونی خَیرا مِنها.

فَقالَ رَسولُ اللّهِ(ص): صَدَقتَ، أما إنَّ جَبرَئیلَ قَد أتانی یحَدِّثُنی أنَّ اللّهَ اتَّخَذَ لَک مَکانَها فِی الجَنَّةِ حُلَّةً خَضراءَ مِن إستَبرَقٍ، وصَنِفَتُها مِن یاقوتٍ وزَبَرجَدٍ، فَنِعمَ الجَوازُ، جَوازُ رَبِّک بِسَخاوَةِ نَفسِک، وصَبرِک عَلی سَمَلَتِک هذِهِ المُنخَرِقَةِ، فَأَبشِر یا عَلِی.

فَانصَرَفَ عَلِی(ع) فَرِحا مُستَبشِرا بِما أخبَرَهُ بِهِ رَسولُ اللّهِ(ص).[۱]

امام باقر(ع):

روزی پیامبر خدا نشسته بود و اصحابش پیرامون او نشسته بودند که علی(ع) با جامه ای کهنه و پاره آمد و نزدیک پیامبر(ص) نشست. پیامبر(ص)، لحظاتی به او نگریست و سپس این آیه را خواند: «و بر خویشتن، مقدّم می دارند، هرچند خودشان نیازمند باشند. و آنها که از آزمندی نفس خویش، مصون بمانند، آنان، همان رستگاران اند».

پیامبر خدا سپس به علی(ع) فرمود: «بدان که تو در رأس کسانی هستی که این آیه در حقّ آنان نازل شد، و آقا و پیشوای ایشان هستی».

آن گاه، پیامبر خدا به علی(ع) فرمود: «آن جامه ای که به تو پوشاندم، کجاست، ای علی؟».

گفت: ای پیامبر خدا! یکی از اصحاب شما نزد من آمد و از برهنگی خود و خانواده اش شِکوه کرد و من، دلم به حالش سوخت و او را در پوشیدن آن جامه، بر خود، مقدّم داشتم و دانستم که خداوند، به زودی، بهتر از آن را به من خواهد پوشاند.

پیامبر خدا فرمود: «درست گفتی. همانا جبرئیل(ع) نزد من آمد و برایم گفت که خداوند، به جای آن جامه، برای تو در بهشت، جامه ای سبز از دیبای ستبر با کناره هایی از یاقوت و زِبَرجد برگزید. نیکو پاداشی است پاداش پروردگار تو در برابر سخاوت نفس تو و شکیبایی ات بر این جامه کهنه و پاره ای که پوشیده ای! پس شاد باش، ای علی!».

علی(ع)، شادان و خوش حال از خبری که پیامبر خدا به او داده بود، باز گشت.


[۱]. تأویل الآیات الظاهرة: ج ۲ ص ۶۸۰ ح ۷، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۷۰.