پیامبر اکرم(ص) مطالبی برای امام علی(ع) فرمود و از او خواست تا برای امامان بعد از خود بنویسد.
الامام الباقر(ع):
قالَ رَسولُ اللّهِ(ص) لِأَمیرِ المُؤمِنینَ(ع): اُکتُب ما اُملی عَلَیک، قالَ: یا نَبِی اللّهِ، أتَخافُ عَلَی النِّسیانَ؟ فَقالَ(ص): لَستُ أخافُ عَلَیک النِّسیانَ، وقَد دَعَوتُ اللّهَ لَک أن یحَفِّظَک ولا ینسِیک، ولکنِ اکتُب لِشُرَکائِک.
قالَ: قُلتُ: ومَن شُرَکائی یا نَبِی اللّهِ؟ قالَ: الأَئِمَّةُ مِن وُلدِک، بِهِم تُسقی اُمَّتِی الغَیثَ، وبِهِم یستَجابُ دُعاؤُهُم، وبِهِم یصرِفُ اللّهُ عَنهُمُ البَلاءَ، وبِهِم تَنزِلُ الرَّحمَةُ مِنَ السَّماءِ، وهذا أوَّلُهُم ـ وأومَأَ بِیدِهِ إلَی الحَسَنِ(ع) ـ، ثُمَّ أومَأَ بِیدِهِ إلَی الحُسَینِ(ع)، ثُمَّ قالَ(ع): الأَئِمَّةُ مِن وُلدِهِ.[۱]
امام باقر(ع):
پیامبر(ص) به علی(ع) فرمود: «آنچه را بر تو املا می کنم، بنویس».
گفت: ای پیامبر خدا! بیم داری چیزی را فراموش کنم؟
پیامبر(ص) فرمود: «از فراموشی تو نمی ترسم، که من به درگاه خداوند، دعا کرده ام که حافظه تو را قوی گرداند و از فراموشی بر کنارت دارد! لیکن برای شریک های خود بنویس».
علی(ع) گفت: شریکان من، چه کسانی هستند، ای پیامبر خدا؟
فرمود: «آن فرزندان تو که امام اند. به برکت وجود آنهاست که بر امّت من باران می بارد و در پرتو وجود آنها دعایشان مستجاب می گردد و خداوند به سبب آنها بلا را از امّتم می گرداند و به برکت وجود آنها از آسمان رحمت می بارد و این، نخستین ایشان است» و با دست به حسن(ع) اشاره کرد. سپس به حسین(ع) اشاره کرد و فرمود: «فرزندان او، امام اند».
[۱]. کمال الدین: ص ۲۰۶ ح ۲۱، علل الشرائع: ص۲۰۸ ح۸، الأمالی للطوسی: ص۴۴۱ ح۹۸۹، الإمامة والتبصرة: ص ۱۸۳ ح ۳۸، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۸۶.