احادیث داستانی عنایت خداوند به توبه کننده

پیامبر گرامی اسلام(ص) عنایت خداوند به توبه کننده را به توجه شدید پرنده به بچه هایش تشبیه کرده است.

تاریخ بغداد عن زید بن أرقم:

أتَی النَّبِی(ص) أعرابِی وهُوَ شادٌّ عَلَیهِ رُدنَهُ ـ أو قالَ: عَباءَهُ ـ فَقالَ: أیکم مُحَمَّدٌ؟ فَقالوا: صاحِبُ الوَجهِ الأَزهَرِ.

فَقالَ: إن یکن نَبِیا فَما مَعِی؟

قالَ: إن أخبَرتُک فَهَل تُقِرُّ بِالشَّهادَةِ؟ قالَ: نَعَم!

قالَ: إنَّک مَرَرتَ بِوادی آلِ فُلانٍ ـ أو قالَ: شِعبِ آلِ فُلانٍ ـ وإنَّک بَصُرتَ فیهِ بِوَکرِ حَمامَةٍ فیهِ فَرخانِ لَها، وإنَّک أخَذتَ الفَرخَینِ مِن وَکرِها، وإنَّ الحَمامَةَ أتَت إلی وَکرِها فَلَم تَرَ فَرخَیها، فَصَفَقَت فِی البادِیةِ فَلَم تَرَ غَیرَک، فَرَفرَفَت عَلَیک، فَفَتَحتَ لَها رُدنَک ـ أو قالَ: عَباءَک ـ فَانقَضَّت فیهِ، فَها هِی ناشِرَةٌ جَناحَیها، مُقبِلَةٌ عَلی فَرخَیها.

فَفَتَحَ الأَعرابِی رُدنَهُ ـ أو قالَ: عَباءَهُ ـ فَکانَ کما قالَهُ النَّبِی(ص). فَعَجِبَ أصحابُ رَسولِ اللّهِ مِنها وإقبالِها عَلی فَرخَیها.

فَقالَ: أتَعجَبونَ مِنها وإقبالِها عَلی فَرخَیها؟ فَاللّهُ أشَدُّ فَرَحا وأَشَدٌّ إقبالاً عَلی عَبدِهِ المُؤمِنِ حینَ تَوبَتِهِ مِن هذِهِ بِفَرخَیها.[۱]

تاریخ بغداد ـ به نقل از زید بن اَرقَم ـ:

بادیه نشینی نزد پیامبر(ص) آمد و سرِ آستین ـ یا گفت: عبای ـ خود را بسته بود. گفت: کدام یک از شما محمّد است؟ گفتند: صاحب چهره نورانی. گفت: اگر پیامبر است، من با خود چه چیز دارم؟ پیامبر(ص) فرمود: «اگر بگویم، آیا [به خدا و نبوّت من] شهادت می دهی؟». گفت: آری. فرمود: «تو بر وادی خاندان فلان ـ یا فرمود: درّه خاندان فلان ـ گذشتی و در آن جا آشیانه کبوتری را دیدی که دو جوجه اش در آن بود و جوجه ها را از آشیانه اش برداشتی. کبوتر به آشیانه اش آمد، دید جوجه هایش نیست. پس در وادی به پرواز درآمد و جز تو کسی را ندید و بر فراز سرت، بال بال زد و تو آستینت ـ یا فرمود: عبایت ـ را گشودی و او، خودش را در آن انداخت و اکنون بر روی دو جوجه اش بال گسترده است».

بادیه نشین، سرِ آستین ـ یا گفت: عبای ـ خود را گشود و همان گونه بود که پیامبر(ص) فرمود. یاران پیامبر خدا(ص) از کار آن کبوتر و توجّهش به جوجه هایش شگفت زده شدند. پیامبر(ص) فرمود: «آیا از آن و توجّهش به جوجه هایش در شگفت شدید؟ همانا شادی و رویکرد خداوند به بنده مؤمنش، زمانی که توبه می کند، بیشتر از شادی و توجّه این کبوتر به جوجه هایش است».


[۱]. تاریخ بغداد: ج ۳ ص ۱۶۸ الرقم ۱۲۱۳، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۵۰۰.