آنچه در مورد گفته می شود که دوست ندارد، اگر در او باشد غیبت است و اگر نباشد تهمت.
صحیح مسلم عن أبی هریرة:
إنَّ رَسولَ اللّهِ(ص) قالَ: أتَدرونَ مَا الغیبَةُ؟ قالوا: اللّهُ ورَسولُهُ أعلَمُ! قالَ: ذِکرُک أخاک بِما یکرَهُ.
قیلَ: أفَرَأَیتَ إن کانَ فی أخی ما أقولُ؟
قالَ: إن کانَ فیهِ ما تَقولُ فَقَدِ اغتَبتَهُ، وإن لَم یکن فیهِ فَقَد بَهَتَّهُ.[۱]
صحیح مسلم ـ به نقل از ابو هریره ـ:
پیامبر خدا(ص) فرمود: «آیا می دانید غیبت چیست؟».
گفتند: خدا و پیامبرش داناترند.
فرمود: «این که در باره برادرت چیزی بگویی که خوش ندارد».
گفته شد: اگر آنچه می گویم، در برادرم وجود داشت، چه؟
فرمود: «اگر آنچه می گویی، در او وجود داشته باشد، غیبتش را کرده ای، و اگر در او وجود نداشته باشد، به او بهتان زده ای».
[۱]. صحیح مسلم: ج ۴ ص ۲۰۰۱ ح ۷۰، سنن أبی داود: ج ۴ ص ۲۶۹ ح ۴۸۷۴، سنن الترمذی: ج ۴ ص ۳۲۹ ح ۱۹۳۴، کنز العمّال: ج ۳ ص ۵۸۴ ح ۸۰۱۲؛ الأمالی للطوسی: ص ۵۳۷ نحوه عن أبی ذر، بحار الأنوار: ج ۷۵ ص ۲۲۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۶، ص ۱۰۴.