احادیث داستانی اعتراف به گناه در کنار کعبه و بخشش

وقتی آدم(ع) کعبه را بنا کرد، بخشش گناهان ذریه اش را از خداوند خواست و به او گفته شد که هرکدام در کنار کعبه اعتراف به گناه کنند، بخشیده می شوند.

الإمام الباقر(ع):

إنَّ آدَمَ ـ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ ـ لَمّا بَنَی الکعبَةَ وطافَ بِها قالَ: اللّهُمَّ إنَّ لِکلِّ عامِلٍ أجرا، اللّهُمَّ وإنّی قَد عَمِلتُ. فَقیلَ لَهُ: سَل یا آدَمُ، فَقالَ: اللّهُمَّ اغفِر لی ذَنبی. فَقیلَ لَهُ: قَد غُفِرَ لَک یا آدَمُ، فَقالَ: ولِذُرِّیتی مِن بَعدی. فَقیلَ لَهُ: یا آدَمُ، مَن باءَ مِنهُم بِذَنبِهِ هاهُنا کما بُؤتَ، غَفَرتُ لَهُ.[۱]

امام باقر(ع):

آدم(ع) ـ که درودهای خداوند بر او باد ـ چون کعبه را ساخت و گردِ آن طواف کرد، گفت: «بار خدایا! هر کارگری مزدی دارد. بار خدایا! من هم کار کرده ام».

به او گفته شد: بخواه، ای آدم!

گفت: «بار خدایا! گناه مرا بیامرز».

به او گفته شد: آمرزیده شدی، ای آدم!

گفت: «و فرزندان مرا که پس از من می آیند [نیز بیامرز] ».

به او گفته شد: ای آدم! هر یک از ایشان که در این مکان، همانند تو، به گناهش اعتراف کند، او را نیز می آمرزم.


[۱]. قصص الأنبیاء للراوندی: ص ۴۷ ح ۱۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۶۴.