امام حسین(ع) کنیزی را به پاس دسته گلی که برایش آورده بود، آزاد کرد.
نثر الدرّ عن أنس:
کنتُ عِندَ الحُسَینِ(ع) فَدَخَلَت عَلَیهِ جارِیةٌ بِیدِها طاقَةُ رَیحانٍ، فَحَیتهُ بِها فَقالَ لَها: أنتِ حُرَّةٌ لِوَجهِ اللّهِ تَعالی. فَقُلتُ: تُحَییک بِطاقَةِ رَیحانٍ لا خَطَرَ لَها فَتُعتِقُها؟!
قالَ: کذا أدَّبَنَا اللّهُ تَعالی، قالَ:«وَإِذَا حُییتُم بِتَحِیةٍ فَحَیواْ بِأَحْسَنَ مِنْهَآ أَوْ رُدُّوهَآ»[۱]فَکانَ أحسَنُ مِنها عِتقَها.[۲]
نثر الدرّ ـ به نقل از اَنَس ـ:
نزد حسین(ع) بودم که کنیزکی با دسته گلی در دست وارد شد و با آن به امام(ع) درود فرستاد. امام(ع) به او فرمود: «تو در راه خدا آزادی».
من گفتم: او با یک دسته گل که هیچ اهمّیتی ندارد، به تو درود می فرستد و تو او را آزاد می کنی؟!
فرمود: «خداوند، ما را چنین تربیت کرده و فرموده است: «چون شما را به درودی نواختند، به درودی بهتر از آن یا همانند آن، پاسخ گویید» و بهتر از آن دسته گل، آزاد کردن او بود».
[۱]. النساء: ۸۶.
[۲]. نثر الدرّ: ج ۱ ص ۳۳۵، نزهة الناظر: ص ۱۳۰ ح ۲۳۶، المناقب لابن شهرآشوب: ج ۴ ص ۱۸، کشف الغمّة: ج ۲ ص ۲۴۳، بحار الأنوار: ج ۴۴ ص ۱۹۵ ح ۸؛ الفصول المهمّة لابن الصبّاغ: ص ۱۷۵، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۲۴۰.
