امام باقر(ع) کسی را که در خلوت با زنی نامحرم شوخی کرده بود، مذمت فرمود.
الخرائج والجرائح عن أبی بصیر:
کنتُ اُقرِئُ امرَأَةً القُرآنَ بِالکوفَةِ، فَمازَحتُها بِشَیءٍ، فَلَمّا دَخَلتُ عَلی أبی جَعفَرٍ(ع) عاتَبَنی وقالَ: مَنِ ارتَکبَ الذَّنبَ فِی الخَلاءِ لَم یعبَأِ اللّهُ بِهِ. أی شَیءٍ قُلتَ لِلمَرأَةِ؟ فَغَطَّیتُ وَجهی حَیاءً، وتُبتُ.
فَقالَ أبو جَعفَرٍ(ع): لا تَعُد.[۱]
الخرائج و الجرائح ـ به نقل از ابو بصیر ـ:
در کوفه به زنی قرآن می آموختم. در این بین با او در موردی شوخی کردم. هنگامی که نزد امام باقر(ع) رفتم، مرا نکوهش کرد و فرمود: «کسی که در خلوت، مرتکب گناه می شود، خداوند به او اعتنا نمی کند. به آن زن، چه گفتی؟».
چهره ام را از روی شرم پوشاندم و توبه کردم. امام باقر(ع) فرمود: «دیگر تکرار نکن».
[۱]. الخرائج والجرائح: ج ۲ ص ۵۹۴ ح ۵، دلائل الإمامة: ص ۲۳۲ ح ۱۶۰، المناقب لابن شهرآشوب: ج ۴ ص ۱۸۲ کلاهما نحوه، بحار الأنوار: ج ۴۶ ص ۲۴۷ ح ۳۵، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۵، ص ۲۹۰.