مؤمن و طلب روزى

امام حسین علیه السلام:

لا تُجاهِد فِي الرِّزقِ جِهادَ المُغالِبِ، ولا تَتَّكِل عَلَى القَدَرِ اتِّكالَ مُستَسلِمٍ؛ فَإِنَّ ابتِغاءَ الرِّزقِ مِنَ السُّنَّةِ، وَالإِجمالَ فِي الطَّلَبِ مِنَ العِفَّةِ، ولَيسَتِ العِفَّةُ بِمانِعَةٍ رِزقا، ولاَ الحِرصُ بِجالِبٍ فَضلاً، وإنَّ الرِّزقَ مَقسومٌ، وَالأَجَلَ مَحتومٌ، وَاستِعمالَ الحِرصِ طَلَبُ المَأثَمِ؛

در پىِ روزى، مانند كوشش پيكارجوى چيره مرو و چون اسير دست بسته، بر قضا و قدر تكيه مكن، كه پيجويىِ روزى از سنّت است و ميانه روى در طلب ، از خويشتندارى و عفّت. نه عفّت، مانعِ روزى است، نه حرص، كشاننده بيشتر، كه روزى قسمت شده و اَجَل، حتمى باشد و حرص ورزيدن، در پىِ گناه رفتن است.

اعلام الدین، ص 428