روش واژه‌شناسی قطب‌الدین راوندی در شرح نهج‌البلاغه

نشریه : پژوهش نامه علوی

نویسنده : پديدآورنده : سید حمید موسوی
پديدآورنده : مهدی مردانی گلستانی

سال 1397 / شماره پیاپی 17 / صفحه 81-98

چکیده :

قطب‌الدین راوندی از شارحان متقدّم نهج‌البلاغه است که در تبیین کلمات امیرالمومنین(ع) توجه ویژه‌ای به واژگان غریب نهج‌البلاغه داشته و شرح خود را با رویکردی ادبی تالیف کرده است.مقاله حاضر کوشیده است تا به روش توصیفی- تحلیلی، روش لغوی قطب‌الدین راوندی در کتاب منهاج‌البراعه فی شرح نهج‌البلاغه را بررسی و نقش واژگان در فهم حدیث را تبیین نماید و چگونگی بهره‌گیری وی از ویژگی‌های این‌دست از متون نهج‌البلاغه را نشان دهد. قطب‌الدین راوندی در بیان معانی مفردات گاه بااستناد به کتب لغت و گاه بدون استناد به دیدگاه لغویون و عمدتاً به صورت تقلیدی اقدام کرده و به مؤلفه‌هایی چون: گوهر معنایی، فروق اللغه، ترادف معنایی، معانی و واژگان اضداد، مشترک لفظی، ابدال در کلمات، ادغام و اعلال واژگان، توجه نشان داده و به تبیین معنای واژگان نهج‌البلاغه پرداخته است.

کلیدواژه‌های مقاله :شرح منهاج‌البراعه قطب‌الدین راوندی واژه‌شناسی مفردات نهج‌البلاغه غریب الحدیث