• دريافت حديث روز
  • جستجوگر حديث
  • نقشه پایگاه
  • تماس با ما
  • تقویم حدیثی
  • خبر خوان
حدیث نت

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

مَن جُرِحَ في سَبيلِ اللّهِ جاءَ يَومَ القِيامَةِ ريحُهُ كَرِيحِ المِسكِ . . . عَلَيهِ طابَعُ الشُّهَداءِ ؛

هر كس در راه خداوند مجروح شود ، در حالى وارد قيامت مى شود كه بويش چون بوى مشك است . . . و نشان شهيدان را دارد .

ميزان الحكمه ، ح 9814 .

ثبت نام حدیث روز
  • العربیة
  • :
  • En
  • العربیة
  • :
  • En
  • احادیث معصومین
  • منابع حدیث شیعه
  • معارف حدیث
  • علوم حديث
  • متون حدیث
  • شرح حدیث
  • خدمات حدیث
  • دارالحدیث
فهرست " تحفة الأولياء ج1 "
  • پيشگفتار
    • ترجمه هاى كافى
    • شيخ محمد على فاضل اردكانى
    • آثار و تأليفات مترجم
    • نسخه هاى تحفة الأولياء
    • شيوه ترجمه اردكانى
    • انگيزه تحقيق
    • نكته ها و گفته ها در باره تحقيق
    • و در پايان
  • تحفة الأولياء
    • مقدمه مترجم
    • خطبه كافى
    • [۱] كتاب عقل و جهل
    • [۲] كتاب فضيلت علم
      • ۱. باب در بيان فرض علم و وجوب طلب نمودن آن و ترغيب كردن بر آن
      • ۲. باب در بيان صفت علم و فضيلت آن و فضيلت علما
      • ۳. باب در بيان اقسام مردمان
      • ۴. باب در بيان ثواب عالم و متعلّم
      • ۵. باب در بيان صفت علما
      • ۶. باب در بيان حق عالم
      • ۷. باب در بيان ضرر مردن علما
      • ۸. باب در بيان هم نشينى با علما و صحبت ايشان
      • ۹. باب در بيان سؤال كردن از عالم و مذاكره نمودن با او
      • ۱۰. باب در بيان بذل و بخشش علم
      • ۱۱. باب در بيان نهى از گفتار بى علم
      • ۱۲. باب در بيان آن كه عمل مى كند بى علم
      • ۱۳. باب در بيان عمل كردن به علم
      • ۱۴. باب در بيان آن كه علم خويش را آلت خوردن مال مردم ساخته و آن كه به آن فخر و
      • ۱۵. باب در بيان لزوم حجّت بر عالم و سخت گرفتن امر بر او
      • ۱۶. باب نوادر
      • ۱۷. باب در بيان روايت كردن كتاب ها و حديث و فضيلت نوشتن به توشيحات
      • ۱۸. باب در بيان تقليد
      • ۱۹. باب در بيان حرمت بدعت ها و رأى و قياس ها
      • ۲۰. باب در بيان وجوب رد به سوى كتاب خدا و سنت پيغمبر صلى الله عليه و آله و بيان اين كه چيزى
      • ۲۱. باب در بيان وجه اختلاف كه در حديث است
      • ۲۲. باب در بيان فراگفتن سنت پيغمبر صلى الله عليه و آله و گواهان كتاب خدا
    • [۳] كتاب توحيد
      • ۱. باب در بيان حدوث (و از سرنو پيدا شدن عالم و
      • ۲. باب در بيان اطلاق و بى قيدى گفتار به آن كه خدا چيزى است
      • ۳. باب در بيان آن كه خدا شناخته نمى شود، مگر به خود آن جناب بر خويش
      • ۴. باب در بيان كم تر چيزى از شناختن خدا كه كافى باشد
      • ۵. باب در بيان معبود و آن كه او را پرستش مى نمايند
      • ۶. باب در بيان كون و مكان (كه بودن و جاى بودن است)
      • ۷. باب در بيان نسبت و وصف پروردگار
      • ۸. باب در بيان نهى از سخن گفتن در كيفيت و چگونگى خدا
      • ۹. باب در بيان باطل كردن ديدن خدا به چشم سر (در دنيا و در آخرت)
      • ۱۰. باب در بيان نهى از وصف كردن خدا به غير آنچه خويش را به آن وصف فرموده
      • ۱۱. باب در بيان نهى از جسم و صورت
      • ۱۲. باب در بيان صفات ذات مقدس خدا
      • ۱۳. باب ديگر و آن، از قبيل باب اول است (كه در آن است آنچه در آن است با
      • ۱۴. باب در بيان اراده خدا و اين كه آن از صفات فعل اوست
      • مجمع قول در صفات ذات و صفات فعل
      • ۱۵. باب در بيان حادث شدن نام هاى خداى تعالى
      • ۱۶. در باب بيان معانى نام هاى خدا و اشتقاق آنها
      • ۱۷. باب ديگر و آن، از قبيل باب اول است كه در اوست آنچه در آن است؛ مگر
      • ۱۸. باب در بيان تفسير صمد
      • ۱۹. باب در بيان امتناع حركت و انتقال خدا
      • ۲۰. باب در بيان عرش و كرسى
      • ۲۱. باب در بيان روح خدا و معنى آن
      • ۲۲. باب در بيان جوامع توحيد و كلماتى كه جامع انواع صفات سلبى و ثبوتى خدا است
      • ۲۳. باب نوادر
      • ۲۴. باب در بيان جواز بداء بر خدا
      • ۲۵. باب در بيان آن كه در آسمان و زمين چيزى نمى باشد، مگر به هفت چيز
      • ۲۶. باب در بيان مشيت و اراده خدا
      • ۲۷. باب در بيان ابتلا و اختيار (كه به معنى آزمودن است)
      • ۲۸. باب در بيان سعادت و شقاوت (كه به معنى نيك بختى و بد بختى است)
      • ۲۹. باب در بيان خير و شر (كه به معنى خوبى و بدى است)
      • ۳۰. باب در بيان ابطال جبر و قدر و اثبات امر بين الامرين
      • ۳۱. باب در بيان استطاعت
      • ۳۲. باب در بيان لزوم و تعريف حجت بر خدا (تا حجت بر بندگان تمام شود)
      • ۳۳. باب در بيان حجت هاى خدا در خلق خود
      • ۳۴. باب در بيان حجت هاى خدا بر خلق خود
      • ۳۵. باب در بيان آن كه هدايت از جانب خداى عزّوجلّ است
    • [۴] كتاب حجت
      • ۱. باب در بيان اضطرار (و ناچار بودن خلائق به سوى حجت)
      • ۲. باب در بيان طبقات و مراتب انبيا و رسل و ائمه عليهم السلام (كه به معنى
      • ۳. باب در بيان فرق ميان رسول و نبى و محدث
      • ۴. باب در بيان اين كه حجت برپا نمى شود از براى خدا بر خلائق، مگر به واسطه امام
      • ۵. باب در بيان اين كه زمين از حجت خدا خالى نمى باشد
      • ۶. باب در بيان اين كه اگر در زمين باقى نمانند مگر دو مرد، البته يكى از
      • ۷. باب در بيان معرفت و شناخت امام و وجوب رد كردن امر به سوى او
      • ۸. باب در بيان وجوب فرمان بردارى ائمه عليهم السلام
      • ۹. باب در بيان آن كه ائمه عليهم السلام گواهان خداى عزّوجلّ اند بر خلق
      • ۱۰. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام راهنمايان همه خلق اند به راه راست
      • ۱۱. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام واليان امر خدا و خزانه داران علم اويند
      • ۱۲. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام ، خليفه هاى خداى عزّوجلّ اند در زمين و
      • ۱۳. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام نور خداى عزّوجلّ اند
      • ۱۴. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام ركن هاى زمين اند
      • ۱۵. باب نادر جامعى كه در بيان فضل امام عليه السلام و صفات اوست
      • ۱۶. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام واليان امر خدايند و ايشان مردمانى هستند كه
      • ۱۷. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام علامات و نشانه هايى اند كه خداى عزّوجلّ آنها را
      • ۱۸. باب در بيان اين كه آيات و معجزاتى كه خداى عزّوجلّ آنها را در كتاب
      • ۱۹. باب در بيان آنچه خداى عزّوجلّ و رسول او واجب گردانيده اند از بودن با ائمّه عليهم السلام
      • ۲۰. باب در بيان اين كه اهل ذكر كه خدا خلائق را امر فرموده به سؤال كردن از
      • ۲۱. باب در بيان اين كه كسانى كه خدا ايشان را به علم وصف فرموده در كتاب
      • ۲۲. باب در بيان اين كه راسخين در علم، ائمّه عليهم السلام اند
      • ۲۳. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام علم را عطا شده اند و خدا آن را در
      • ۲۴. باب در بيان اين كه كسانى كه خدا ايشان را برگزيده و كتاب خويش را به
      • ۲۵. باب در بيان اين كه امامان در كتاب خدا بر دو قسم اند: امامى است كه مردم
      • ۲۶. باب [در بيان اين كه قرآن به امامان هدايت مى كند]
      • ۲۷. باب در بيان اين كه نعمتى كه خداى عزّوجلّ آن را در كتاب
      • ۲۸. باب در بيان اين كه متوسمّين (و به فراست دريابندگانى) كه خداى عزّوجلّ
      • ۲۹. باب در بيان عرض اعمال بر پيغمبر صلى الله عليه و آله و ائمّه عليهم السلام (و نمودن آنها به ايشان)
      • ۳۰. باب در بيان اين كه راهى كه تشويق به استقامت در آن شده، ولايت على عليه السلام است
      • ۳۱. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام معدن علم و درخت پيغمبرى و محلّ تردد و
      • ۳۲. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام ، وارثان علم اند كه بعضى از ايشان علم را
      • ۳۳. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام ميراث بردند علم پيغمبر صلى الله عليه و آله را و علم همه پيغمبران و
      • ۳۴. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام در نزد ايشان است همه آن كتاب ها كه از نزد خداى عزّوجلّ
      • ۳۵. باب در بيان اين كه هيچ كس همه قرآن و علم آن را جمع نكرده، مگر ائمه عليهم السلام كه
      • ۳۶. باب در بيان آنچه ائمّه عليهم السلام عطا شده اند از اسم اعظم خدا
      • ۳۷. باب در بيان آنچه در نزد ائمّه عليهم السلام است از آيات و اسباب معجزات پيغمبران عليهم السلام
      • ۳۸. باب در بيان آنچه در نزد ائمّه عليهم السلام است از سلاح و آلت كارزار رسول خدا صلى الله عليه و آله و
      • ۳۹. باب در بيان آن كه داستان سلاح رسول خدا صلى الله عليه و آله چون داستان تابوت و
      • ۴۰. اين باب بابى است كه ذكر جفر و جامعه و مصحف فاطمه عليهاالسلام در آن است
      • ۴۱. باب در شأن سوره (إنّا أنْزَلْناهُ فى لَيْلَةِ الْقَدْرِ) و تفسير و بيان آن
      • ۴۲. باب در بيان اين كه علم ائمه عليهم السلام در شب جمعه زياد مى شود
      • ۴۳. باب در بيان اين كه اگر علم ائمّه عليهم السلام زياد نمى شد آنچه در نزد ايشان بود تمام مى شد
      • ۴۴. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام مى دانند همه علومى را كه بيرون آيد به سوى فرشتگان و
      • ۴۵. باب نادرى كه ذكر غيب در آن است
      • ۴۶. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام هرگاه خواسته باشند بدانند (مى دانند، يا) به ايشان
      • ۴۷. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام مى دانند كه كى مى ميرند، و بيان اين كه ايشان
      • ۴۸. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام آنچه را كه بوده و آنچه خواهد بود مى دانند و
      • ۴۹. باب در بيان اين كه خداى عزّوجلّ هيچ علمى را به پيغمبر صلى الله عليه و آله خود تعليم نفرمود،
      • ۵۰. باب در بيان جهات و وجوه علوم ائمه عليهم السلام
      • ۵۱. باب در بيان اين كه اگر مردم بر ائمّه عليهم السلام مى پوشيدند و سخن ايشان را فاش
      • ۵۲. باب در بيان تفويض به سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله و به سوى ائمّه عليهم السلام در امر دين
      • ۵۳. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام به كدام يك از اوصياى گذشتگان شباهت دارند، و
      • ۵۴. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام محدّث و مفهّم اند (كه فرشته ايشان را تحديث مى نمايد و
      • ۵۵. بابى كه در آن ذكر ارواحى است كه در ائمّه عليهم السلام است
      • ۵۶. باب در ذكر روحى كه خدا ائمّه عليهم السلام را به آن تسديد مى فرمايد
      • ۵۷. باب در بيان وقت دانستن امام تمام علم امامى كه پيش از اوست ـ عليهم جميعا السلام ـ
      • ۵۸. باب در بيان اين كه ائمه عليهم السلام در علم و شجاعت و وجوب طاعت برابرند
      • ۵۹. باب در بيان اين كه امام عليه السلام ، امامى را كه بعد از اوست مى شناسد، و
      • ۶۰. باب در بيان اين كه امامت عهد و پيمانى است از جانب خداى عزّوجلّ كه معهود و
      • ۶۱. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام چيزى را به جا نياورده و نمى آورند، مگر به عهد و
      • ۶۲. باب در بيان امورى كه حجّت امام عليه السلام را ثابت مى گرداند
      • ۶۳. باب در بيان ثبوت امامت در فرزندان، و بيان اين كه امامت بر نمى گردد در برادر و
تمامی حقوق مادی و معنوی این پایگاه به مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث تعلق دارد.
درباره پایگاه | تماس با ما | نقشه پایگاه

ارسال بازخورد