و به زعم خودشان گفتند: «اينها دامها و كشتزار[هاى] ممنوع است كه جز كسى كه ما بخواهيم، نبايد از آن بخورد؛ و دامهايى است كه [سوار شدن بر] پشت آنها حرام شده است؛ و دامهايى [داشتند] كه [هنگام ذبح،] نام خدا را بر آن [ها ]نمى بردند، به صرف افترا بر [خدا]. بزودى [خدا] آنان را به خاطر آنچه افترا مى بستند، جزا مى دهد.
و گفتند: آنچه در شكم اين دامهاست، اختصاص به مردان ما دارد و بر همسران ما حرام شده است، و اگر [آن جنين] مرده باشد، همه آنان [از زن و مرد] در آن شريك اند. بزودى [خدا] توصيف آنان را سزا خواهد داد؛ زير او حكيم داناست.
خدا [چيزهايى ممنوعى از قبيل:] بحيره [ماده شترى كه پنج بار زاييده] و سائبه [ماده شترى كه دوازده بار زاييده] و وصيله [ماده گوسفندى كه هفت بار بچّه آورده] و حام [حيوان نرى كه براى آبستن كردن حيوانات ماده از آن استفاده مى شد] قرار نداده است؛ ولى كسانى كه كفر ورزيدند، بر خدا دروغ مى بندند، و بيشترشان تعقّل نمى كنند.
حديث
۱۱۵۰.امام صادق عليه السلام :هنگامى كه شتر ماده بزايد و فرزند او هم بزايد، بحيره ناميده مى شود.
۱۱۵۱.امام صادق عليه السلامـ در تفسير سخن خداوند كه ؛«خدا [چيزهايى ممنوع از قبيل: ]بحيره و سائبه و وصيله و حام قرار نداده»ـ: مردمان جاهلى، شتر ماده اى را كه دو قلو بزايد، «وصيله» مى دانستند؛ از اين رو، كُشتن و خوردن آن را جايز نمى شمردند؛ واگر ده بچه مى زاييد، آن را «سائبه» مى ناميدند وسوارى گرفتن از آن و خوردن آن را حلال نمى داستند؛ و «حام»، حيوان نرى بود [كه براى آبستن كردن حيوانات ماده از آن استفاده مى شد] كه آن را نيز حلال نمى دانستند. سپس خداوند، آيه نازل كرد كه هيچ يك از اينها را حرام نكرده است.
