۱۷۰۶.امام باقر عليه السلامـ در پاسخ به سؤال ابوبصير از آيه«و به هركس حكمت عطا شود خوبى فراوان داده شده است»ـ: مراد از حكمت، فرمانبرى از خدا و شناخت امام است .
۱۷۰۷.امام صادق عليه السلامـ نيز در تفسير همان آيه ـفرمود : همانا حكمت عبارت است از شناخت و فهم دين ؛ پس هر يك از شما كه در دين فقيه و فهيم باشد، حكيم است.
۱۷۰۸.امام كاظم عليه السلام :به لقمان گفته شد : چكيده حكمت تو چيست ؟ گفت : از آنچه مى دانم نمى پرسم و براى آنچه به من مربوط نمى شود خود را به زحمت نمى اندازم .
565 ـ سرآمد حكمت
۱۷۰۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :ترس از خدا، سرآمد حكمت است .
۱۷۱۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :همانا بهترين سخن، ذكر خداست و سرآمد حكمت، اطاعت از اوست .
۱۷۱۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :همانا مدارا كردن، سرآمد حكمت است .
۱۷۱۲.امام على عليه السلام :ملازمت با حقّ و فرمانبرى از مُحقّ، سرآمد حكمت است .
566 ـ آنچه حكمت مى آورد
۱۷۱۳.امام على عليه السلام :بر شهوت (خواهش نفس) چيره شو ، حكمتت به كمال مى رسد .
۱۷۱۴.امام على عليه السلام :حكمت، جز با خويشتندارى از گناه به دست نمى آيد .
۱۷۱۵.امام صادق عليه السلام :هركه به دنيا پشت كند، خداوند حكمت را در دلش استوار گرداند و زبانش را به آن گويا سازد .
567 ـ موانع كسب حكمت
۱۷۱۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :آن گاه كه شكم خالى باشد، دل حكمت را مى پذيرد ؛ زمانى كه معده پر باشد، دل حكمت را بيرون مى افكند.
۱۷۱۷.امام على عليه السلام :شهوت و حكمت با هم جمع نمى شوند .
۱۷۱۸.امام صادق عليه السلام :خشم، دل حكيم را تباه مى كند و كسى كه اختيار خشم خود را نداشته باشد اختيار عقل خويش را ندارد .
۱۷۱۹.امام كاظم عليه السلام :همانا زراعت در دشت مى رويد و بر روى كوه نمى رويد. حكمت نيز چنين است، در دلِ افتاده آبادان مى شود و در دل خودستاى گردنفراز پرورش نمى يابد ۱ ؛ زيرا كه خداوند افتادگى را ابزار خِرد قرار داده است .
۱۷۲۰.امام هادى عليه السلام :حكمت در جانهاى فاسد مؤثر نمى افتد .
568 ـ آثار حكمت
۱۷۲۱.امام على عليه السلام :هر كه حكمت در دلش جاى گيرد، عبرت شناس شود .
۱۷۲۲.امام صادق عليه السلام :انديشيدن زياد در حكمت، خرد را بارور مى سازد .
569 ـ مراقبت از حكمت
۱۷۲۳.امام على عليه السلام :همانا حكيمان آن گاه حكمت را تباه كردند كه آن را در اختيار نااهلان گذاشتند .
۱۷۲۴.امام كاظم عليه السلام :حكمت را در اختيار نادانان مگذاريد كه در غير اين صورت به آن ستم كرده ايد ، و آن را از اهلش دريغ نكنيد كه در غير اين صورت به آنان ستم روا داشته ايد .
