163 خشنودى (1) «خرسندى به تقدير الهى»
829 ـ فضيلت خشنودى
۲۶۰۷.امام على عليه السلام :نيكو همنشينى است خشنودى .
۲۶۰۸.امام حسن عليه السلام :هركه به حُسن انتخاب خداوند تكيه كند ، جز آن وضعى را كه خدا برايش برگزيده است، آرزوى داشتن وضعى ديگر نكند .
۲۶۰۹.امام حسن عليه السلام :مؤمنى كه از قسمت خود ناخشنود باشد و وضعيت خود را ناچيز شمارد در حالى كه حاكم بر او (تعيين كننده سرنوشتش) خداست ، چگونه مى تواند مؤمن باشد (ادّعاى ايمان كند)؟!
۲۶۱۰.امام زين العابدين عليه السلام :بالاترين درجه زهد پايين ترين درجه ورع است، و بالاترين درجه ورع پايين ترين درجه يقين است، و بالاترين درجه يقين پايين ترين درجه خشنودى [از خدا ]است .
۲۶۱۱.امام زين العابدين عليه السلام :راضى بودن به قضاى ناخوشايند [خدا] از بالاترين درجات يقين است .
۲۶۱۲.امام صادق عليه السلام :رسول خدا صلى الله عليه و آله هيچ گاه درباره چيزى كه گذشته بود، نمى گفت: كاش جز اين بود!
۲۶۱۳.امام صادق عليه السلام :خشنودى به آنچه خدا مى كند ، چه خوشايند بنده باشد يا ناخوشايند او ، در رأس فرمانبرى از خداست .
830 ـ آنچه خشنودى مى آورد
۲۶۱۴.امام على عليه السلام :ريشه خشنودى ، حسن اعتماد به خداست .
۲۶۱۵.امام صادق عليه السلام :همانا خداشناسترين مردم ، خشنودترين آنها به قضاى خداست .
831 ـ ثمرات خشنودى
۲۶۱۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هرگاه خدا بنده اى را دوست بدارد، مبتلايش گرداند ؛ اگر صبر كرد، او را [براى خود ]بر مى گيرد و اگر خشنود بود، او را بر مى گزيند .
۲۶۱۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :به قسمت خدا راضى باش ، تا غنى ترين مردم باشى .
۲۶۱۸.امام على عليه السلام :خشنودى، غم و اندوه را مى برد .
۲۶۱۹.امام على عليه السلام :گواراترين زندگى را كسى دارد كه به آنچه خدا قسمت او كرده خشنود باشد .
۲۶۲۰.امام حسن عليه السلام :من براى كسى كه جز خشنودى [از خدا ]در دلش خطور نكند ، ضمانت مى كنم كه دعا كند و دعايش مستجاب شود .
۲۶۲۱.امام صادق عليه السلام :خوشى و آسايش در خشنودى و يقين است، و غم و اندوه در شكّ و ناخشنودى .
832 ـ ثمره ناخشنودى
۲۶۲۲.امام صادق عليه السلام :هركه به آنچه خداوند عز و جل قسمت كرده خشنود نباشد ، [در واقع] خداوند متعال را در قضايش متهم كرده است .
۲۶۲۳.امام صادق عليه السلام :قضاى خداوند در هر حال جارى مى شود ؛ بنابراين ، كسى كه به آن خشنود باشد مأجور است و كسى كه از آن ناخشنود باشد خداوند اجرش را از بين مى برد .
ر.ك : قضا و قدر ، باب 1534 .
