بسم اللّه الرحمن الرحيم
سپاس بى قياس حضرت واجب الوجودى را ـ جلّ جلاله و عمّ نواله ـ كه زبان صبح نورانى از كام شب ظلمانى بيرون آورد تا اين كلام با نظام، كه «من أخلص للّه اربعين صباحا ظهرت ينابيع الحكمة من قلبه على لسانه» به سمع خفتگان خواب غفلت رساند. الحمد للّه على جزيل نواله.و درود نامحدود بر آن بلبل نغمه سراى «انا افصح» وگل بستان «انا املح»، مشرّف به تشريف «وما ارسلناك الاّ رحمة للعالمين»۱ و پيشواى «كنت نبيّا وآدم بين الماء والطّين» آن كه دعاى صباح ومساى اهل زمين و آسمان است ـ صلى اللّه على محمّد ۲ وآله ـ.
وبعد معروض مى دارد، فقير حقير، محمود بن ابى نصر الجامى، كه اين ترجمه اى است به زبان فارسى، از براى دعاى صباح كه منسوب است به حضرت اميرالمؤمنين وامام المتقين، غالب كلّ غالب والمطلوب لكلّ طالب،اسد الله الغالب علي بن أبي طالب ـ عليه الصلوة والسّلام ـ وهذا أوان الشّروع في المقصود اقول متوكّلا على المهيمن المعبود: بدان كه در نسخه هاى اين دعا اختلاف بسيار بود، اما نسخه اى پيدا شد كه به دو واسطه تصحيح يافته بود به نسخه [اى] كه حضرت اميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ به خط كوفى بر ورق آهو نوشته بودند و چون بر اين نسخه اعتماد بيش تر بود آن را اصل
