فصل سوم [ از دعا ]

دعا :

۰.فَلَمَّا انْقَضَتْ أَيَّامُهُ أَقامَ وَلِيَّهُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طالِبٍ ـ صَلَواتُكَ عَلَيْهِما وَآلِهِما ـ هادِياً ، إِذْ كانَ هُوَ الْمُنْذِرَ ، وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ ، فَقالَ وَ الْمَلَأُ أَمامَهُ : مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلاهُ ، اللّهُمَّ وَالِ مَنْ والاهُ ، وَ عادِ مَنْ عاداهُ ، وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ ، وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ ، وَ قالَ : مَنْ كُنْتُ أَ نَا نَبِيَّهُ فَعَلِيٌّ أَمِيرُهُ ، وَ قالَ : أَنَا وَ عَلِيٌّ مِنْ شَجَرَةٍ واحِدَةٍ ، وَ سائِرُ النَّاسِ مِنْ شَجَرٍ شَتَّى ، وَ أَحَلَّهُ مَحَلَّ هَارُونَ مِنْ مُوسى ، فَقال لَهُ : أَ نْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسى ، إِلاَّ أَ نَّهُ لاَ نَبِيَّ بَعْدِي ، وَ زَوَّجَهُ ابْنَتَهُ سَيِّدَةَ نِساءِ الْعالَمِينَ ، وَ أَحَلَّ لَهُ ، مِنْ مَسْجِدِهِ مَا حَلَّ لَهُ ، وَ سَدَّ الْأَ بْوابَ إِلاَّ بابَهُ ، ثُمَّ أَوْدَعَهُ عِلْمَهُ وَ حِكْمَتَهُ ، فَقالَ : أَ نَا مَدِينَةُ الْعِلْمِ ، وَ عَلِيٌّ بابُها ، فَمَنْ أَرادَ الْمَدِينَةَ وَ الْحِكْمَةَ فَلْيَأْتِها مِنْ بابِها ، ثُمَّ قالَ : أَ نْتَ أَخِي وَ وَصِيِّي وَ وارِثِي ، لَحْمُكَ مِنْ لَحْمِي ، وَ دَمُكَ مِنْ دَمِي ، وَ سِلْمُكَ سِلْمِي ، وَ حَرْبُكَ حَرْبِي ، وَ الاْءِيمانُ مُخالِطٌ لَحْمَكَ وَ دَمَكَ ، كَمَا خالَطَ لَحْمِي وَ دَمِي ، وَ أَ نْتَ غَداً عَلَى الْحَوْضِ خَلِيفَتِي ، وَ أَ نْتَ تَقْضِي دَيْنِي ، وَ تُنْجِزُ عِداتِي ، وَ شِيعَتُكَ عَلَى مَنابِرَ مِنْ نُورٍ ، مُبْيَضَّةً وُجُوهُهُمْ حَوْلِي فِي الْجَنَّةِ وَ هُمْ جِيرانِي ، وَ لَوْ لاَ أَ نْتَ يَا عَلِيُّ ، لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدِي .

لغت :

ملأ ـ با همزه مانند لفظ نبأ ـ : جماعتى از مردم اند آنهايى كه دل و ديده را با هيبت پر مى كنند ، و گفته اند : ايشان اشراف مردم است ؛ زيرا كه ايشان با رأى و غنا پر هستند و بدين
جهت بلقيس ملكه سبا با ايشان مشورت نمود و طلب رأى صواب از آنان كرد گفت : « يَـأَيُّهَا الْمَلَؤُاْ إِنِّى أُلْقِىَ إِلَىَّ كِتَـبٌ كَرِيمٌ »^۱ آيه .
شتّى : جمع شتيت ـ مانند مرضى كه جمع مريض است ـ يعنى : متفرقه و پراكنده .
تُنجز : از انجاز يعنى وفا و قضا براى آنچه وعده كرده شده .
عدات : جمع عدة ، اصل آن وعد ، پس تاء از واو عوض آورده شد ، مانند لفظ هبة و سمة كه وهب و وسم بوده .

ترجمه :

تا منتهى نمودى امر نبوت را به سوى برگزيده و شايسته ات محمد صلى الله عليه و آله ، پس گرديد چنانچه او را پسنديده بودى آقاى كسانى كه آفريده بودى ، و برگزيده آنهايى كه برگزيده بودى و بهترين كسانى كه گرامى داشته بودى ، و عزيزترين آنهايى كه عمادشان قراردادى بر پيغمبران خود ، و برانگيختى او را به سوى جن و انس از بندگان خود ، و به زيرپايش گردانيدى مشرق ها و مغرب هاى خود را ، و مسخر كردى برايش براق را ، و به معراج بردى او را ـ يا روحش را ـ به سوى آسمانت ، و به او امانت سپردى علم گذشته و آينده را تا روز قيامت .
بعد از آن در مدينه نصرت دادى او را با رعب كه در قلب دشمنانش انداختى ، و احاطه دادى او را با جبرئيل و ميكائيل و ساير ملائكه كه علامتدار بودند ، و او را وعده دادى كه دينش را بر تمام اديان غالب سازى اگر چه مشركين نخواهند .
و اينها بعد از آن بود كه او را مكان دادى در قرارگاه صادقين از اهلش ( گويا مراد اين باشد كه نزد اهل و قومش او را صادق و امين مى گفتند ) ، و قرار دادى برايش و براى آنها ـ
يعنى اهلش ـ اول خانه كه گذاشته شد براى مردم ، آن خانه را كه در محل بيت واقع شده ـ كه كعبه باشد ـ با بركت و هدايت براى عالميان ، در اوست آيات بينات كه مقام ابراهيم باشد ، و هر كس به آن جا داخل شود خاطر جمع مى شود ، و گفتى : به جز اين نيست [ كه ]مى خواهد خدا تا ببرد از شما اهل بيت بدى را و پاك گرداند شما را پاك گردانيدنى .
پس قرار دادى مزد محمد صلى الله عليه و آله را دوستى اهل بيتش را در كتاب خود ، پس فرمودى : بگو به ايشان : «نمى خواهم بر رسالت خودم مزدى ، مگر دوستى در خانواده ام» ، و گفتى : «آنچه خواستم از شما از اجر پس او راجع به خود شماست» ، و گفتى : «نمى خواهم از شما بر بيان احكام ، مزدى ، مگر هر كه خواهد به سوى پروردگار راه بگيرد» . پس گرديدند آنها سبيل به سوى تو و مسلك به سوى رضاى تو .