اختصاص موقع قرائت آن به اعياد اربعه
چنان كه گفته : و يستحبّ أن يدعى به في الأعياد الأربعه ... الخ .
وجود اين اختصاص در كلام مذكور دليل واضح و برهان لايح است بر اين كه تصريحى در صدر كلام مذكور يا در ذيل آن به صدور آن از معصوم بوده است ، ليكن به جهت اختصار يا وضوح يا عدم تغيير به عبارت صاحب كتاب كه او هم در جاى ديگر اسناد تمام آنچه را كه در كتابش بوده به امام داده بوده است، و بنا بر آن در فرد فرد موارد از
تكرار آن صرف نظر نموده است ـ و امثال اينها از علل متكثّره كه هر فرد فرد آن ها براى اهل انصاف كافى است ـ از آن تصريح صرف نظر شده و به اين تلويح اكتفا گرديده است.
و بعد از تدبّر فرقى در ميان اين دو نسبت نخواهد بود ؛ چه احتمال نمى رود كه كسى در اين معنى شبهه كند كه چنان كه نسبت دادن به امام [ با ] تصريح كلام به عمل مى آيد مثل اين كه بگويد : «فلان امام چنين فرموده، و من از فلان امام چنين شنيدم ...» و امثال اينها، همين طور با اكتفا به قرائن و شواهد و اتّكا به امارات و علامات دالّه بر آن حاصل مى گردد ، مانند مورد مذكور كه در كتب نظاير بسيار دارد.
و كسى كه تأمّل در سيره قدماى اصحاب و روات آن دوره ـ كه خودِ قائل اين كلام ، محمّد بزوفرى قدس سره ، نيز از آنهاست ـ بنمايد بى شبهه خواهد دانست [ كه ] ملاحظه سيره قدما در نقل مضمرات ـ با وجود آن مداقّه و باريك بينى كه در ميان مشايخ و ثقات اهل روايت آن دوره مرسوم و متداول بوده است مى توان گفت كه : ـ از حدّ اعتدال گذشته و متمايل به جانب افراط شده بود.
چگونه مثل بزوفرى شخص جليل القدرى ـ كه بيان جلالتش خواهد آمد ـ مى تواند زيارتى از خودش انشاء كند يا از كس ديگرى مثل خود كه معصوم نبوده باشد آن را در كتاب خود نقل نمايد ، و براى ديگران هم دستور العمل بدهد كه آن را بخوانند ؟! اينها همه سهل است، بلكه ترقّى كرده و براى آن وقت مخصوصى تعيين نمايد ، و بلكه به تعيين وقت عادى هم مانند ساير ايام هفته اكتفا نكرده و قرائت آن را به اشرف اوقات و افضل ايام كه اعياد اربعه باشد مخصوص نمايد !
گمان ندارم كسى بعد از تدبّر در خصوصيّات مذكوره بتواند جسارت كند مثل اين نسبت را به مثل بزوفرى عالم جليلى بدهد؛ چه اين نسبت را به ادنى كسى از ارباب علم نمى توان داد ، تا چه رسد به اعلا شخص آنها و برترين ايشان در علم و فضل ـ چنان كه اين معنى خود اثبات خواهد شد ـ مخصوصا [ در ] نماز ، بالخصوص كه نماز دوازده ركعتى باشد!
و بنا به روايت سيّد قدس سره كه در آخر دعا نماز نيز نقل نموده است، اين بيان، محكم تر و حقيقتش روشن تر مى شود؛ چه هر قدر خصوصيت ، بيشتر باشد قرينه دالّه بر صدور آن از ساحت معصوم به همان قدر تقويت خواهد يافت ؛ براى اين كه هر كدام از اين خصوصيات كه ذكر مى شود اگر از معصوم پرسيده باشد از اقسام واضحه بدعت خواهد بود .
