۱۰۴.امام على عليه السلامـ در تبيين هدف از بعثت ـ: پس خدا ، محمّد صلى الله عليه و آله را به راستى برانگيخت تا بندگانش را از پرستش بتان برون آرد ، و به عبادت او وا دارد ، و از پيروى شيطان برَهاند ، و به اطاعت خدا كشاند ، با قرآنى كه معنى آن را آشكار نمود ، و اساسش را استوار فرمود، تا بندگان بدانند [ بزرگى ]پروردگار خود را كه داناى آن نبودند ، و بدو اقرار كنند ، از پس آن كه بر انكار مى فزودند ، و او را نيك بشناسند ، آن پس كه خود را ناآشنا بدو مى نمودند.
۱۰۵.امام على عليه السلام :بنده ديگرى مباش، حالى كه خدايت آزاد آفريده ، و در آن نيكى كه جز با بدى به دست نيايد و آن توانگرى كه جز با سختى و خوارى بدان نرسند ، كسى چه چوبى ديده؟
۱۰۶.امام على عليه السلام :آيا آزاده اى نيست كه اين خُرده طعام مانده ۱ در كام [ دنيا] را بيفكند و براى آنان كه درخور آن اند، نهد؟ جان هاى شما را بهايى نيست، جز بهشت جاودان . پس مفروشيدش جز بِدان.
۱۰۷.امام باقر عليه السلامـ در نامه اش به يكى از خلفاى بنى اميه ـ: از جمله آن [ حدود ضايع شده] ، ضايع شدن جهادى است كه خداوند عز و جل آن را بر ساير كارها برترى داده و رزمنده را بر ديگر عمل كنندگان در منزلت، بخشش و رحمت ، برترى بخشيده است ؛ زيرا دين با جهاد پيروز شد و با آن ، از دين دفاع مى شود و با جهاد است كه خداوند، جان ها و مال هاى مؤمنان را در برابر بهشت ، در معامله اى كه مايه رستگارى و موفّقيت است ، از آنان خريدارى كرده و در اين معامله ، رعايت حدود را بر آنان شرط كرده است و نخستين شرط، فرا خواندن از اطاعت بندگان به اطاعت خدا، و از عبادت بندگان به عبادت خدا، و از ولايت بندگان به ولايت خداست .
