۱۲۵.امام رضا عليه السلامـ خطاب به عبد العظيم حسنى عليه السلام ـ: اى عبدالعظيم! از طرف من به دوستانم سلام برسان و به آنان بگو : شيطان را بر خويش مسلّط مگردانيد ، و آنان را به راستگويى در گفتار ، و اداى امانت ، و خاموشى ، و ترك جدال بى فايده ، و روى آوردن به يكديگر و به ديدار هم رفتن فرمان بده، كه آن باعث تقرّب به من است ؛ و اين كه خودشان را به پرده درى يكديگر مشغول نسازند، كه من به جان خود سوگند ياد كرده ام كه هر كس چنين كند و يكى از دوستانم را خشمگين كند ، از خدا بخواهم كه او را در دنيا به شديدترين عذابْ كيفر دهد و در آخرت ، از زيانكاران سازد.
و آنان را آگاه كن كه خداوند، نيكوكارشان را بخشيده و از بدكارشان گذشت كرده است ، مگر آن كه به او شرك ورزيده، يا يكى از دوستانم را آزرده ، يا نسبت به او بدبين باشد، كه خداوند ، او را تا وقتى كه از اين كار دست برندارد ، نمى بخشد. پس اگر باز گردد كه هيچ ؛ وگرنه ، روح ايمان از جانش خارج گردد ، و از ولايت من بيرون رود ، و از ولايت ما بهره اى ندارد . من از چنين فرجامى به خدا پناه مى برم.
