۱۷۸.امام على عليه السلامـ در سفارش خود به فرزندش حسن عليه السلام ـ: دلِ جوان ، همچون زمين ناكِشته است . هر چه در آن افكنند، بپذيرد . پس به ادب آموختنت پرداختم ، پيش از آن كه دلت سخت شود و خِردت هوايى ديگر گيرد.

۱۷۹.امام على عليه السلام :افراد ، سه دسته اند : عاقل، احمق و بدكار . عاقل كسى است كه ديندارى منش او ، بردبارى سرشت او ، و انديشيدنْ خوى اوست . اگر از او پرسش شود، پاسخ مى دهد ؛ و اگر سخن گويد ، درست گويد و اگر بشنود ، پذيراست ؛ و اگر سخنى نقل كند ، راست گويد ؛ و اگر كسى به او اطمينان كند ، وفادارى مى كند.
و امّا احمق كسى است كه اگر كار نيكى را به او يادآور شوند ، غفلت كند ؛ و اگر از نيكى دورش سازند ، دور شود ؛ و اگر به نادانى وادارش كنند ، نادانى كند ؛ و اگر سخنى نقل كند ، دروغ گويد ؛ نمى فهمد ، و اگر به او تفهيم هم كنند ، نمى فهمد .
و فاجر كسى است كه اگر به او امانت بسپارى ، خيانت كند ؛ و اگر همراهى اش نمايى ، مايه بدنامى ات شود ؛ و اگر به او اطمينان كنى ، برايت خيرخواهى نكند.

۱۷۸.الإمام عليّ عليه السلامفي وَصِيَّتِهِ لاِبنِهِ الحَسَنِ عليه السلام: إنَّما قَلبُ الحَدَثِ كَالأَرضِ الخالِيَةِ ؛ ما اُلقِيَ فيها مِن شَيءٍ قَبِلَتهُ . فَبادَرتُكَ بِالأَدَبِ قَبلَ أن يَقسُوَ قَلبُكَ ويَشتَغِلَ لُبُّكَ . ^۱

۱۷۹.عنه عليه السلام :الرِّجالُ ثَلاثَةٌ : عاقِلٌ ، وأحمَقُ ، وفاجِرٌ ؛ فَالعاقِلُ الدّينُ شَريعَتُهُ ، وَالحِلمُ طَبيعَتُهُ ، وَالرَّأيُ سَجِيَّتُهُ ؛ إن سُئِلَ أجابَ ، وإن تَكَلَّمَ أصابَ ، وإن سَمِعَ وَعى، وإن حَدَّثَ صَدَقَ ، وإنِ اطمَأَنَّ إلَيهِ أحَدٌ وَفى.
وَالأَحمَقُ إنِ استُنبِهَ بِجَميلٍ غَفَلَ ، وإنِ استُنزِلَ عَن حَسَنٍ نَزَلَ ، وإن حُمِلَ عَلى جَهلٍ جَهِلَ ، وإن حَدَّثَ كَذَبَ . لا يَفقَهُ ، وإن فُقِّهَ لا يَتَفَقَّهُ .
والفاجِرُ إنِ ائتَمَنتَهُ خانَكَ ، وإن صاحَبتَهُ شانَكَ ، وإن وَثِقتَ بِهِ لَم يَنصَحكَ. ^۲