۴۰۸.امام صادق عليه السلام :هرگاه عالم به علمش عمل نكند ، [ اثر] موعظه اش از دل ها زايل مى شود ، چنان كه باران از روى سنگ صاف مى لغزد.
۴۰۹.امام صادق عليه السلام :گاه به شخصى برمى خورى كه [ در سخن گفتن ]يك «لام» و «واو» را نمى اندازد . سخنورى است بليغ ؛ امّا دلش از شب ديجور ، تاريك تر است ، و [ در مقابل] به شخصى برمى خورى كه نمى تواند با زبانش آنچه را در دلش هست ، بازگو كند ؛ امّا دلش به سان روشنايى چراغ ، مى درخشد.
۴۱۰.امام صادق عليه السلام :هرگاه ديدى كه حق مُرده و اهلش از بين رفته است... و ديدى كه بالاى منابر به پرهيزگارى فرمان مى دهند ، اما گوينده بدانچه فرمان مى دهد ، عمل نمى كند... پس برحذر باش ، و از خداوند عز و جل نجات بطلب.
۴۱۱.مصباح الشريعةدر سخنى كه به امام صادق عليه السلام نسبت داده ـ: «مَثَل موعظه كننده و شنونده موعظه ، به سان بيدار و خواب است . هر كس از خواب غفلت و مخالفت ها و نافرمانى هايش بيدار شود ، شايسته است كه ديگرى را از آن خواب بيدار كند ؛
امّا آن كه در كوير تجاوز و مرتع سركشى و بى حيايى راه مى سپرد و با دوست داشتن خودنمايى ، ريا ، شهرت و ظاهرسازى در برابر مردم ، خود را به زيور صالحان مى آرايد و با گفتارش خود را خوش باطن نشان مى دهد ، حال آن كه در حقيقت ، خالى از آنهاست ، در درّه تنهايى علاقه به خودستايى فرو رفته و تاريكى حرص بر او پرده افكنده است . وه كه هواى نفس چه قدر او را در فتنه فرو افكنده ، و چه قدر مردم را با سخنانش گمراه كرده است!
۴۱۲.امام رضا عليه السلام :امام نشانه هايى دارد :... بدانچه به مردم فرمان مى دهد ، بيشتر از آنان عمل مى كند ، و از آنچه نهيشان مى كند ، بيشتر از مردم اجتناب مى نمايد.
