۴۶۶.رسول خدا صلى الله عليه و آله :عالمان اين امّت دو نفرند : كسى كه خداوند به او دانشى ارزانى داشته و او آن را در اختيار مردم قرار مى دهد و براى آن مزدى نمى گيرد و آن را به بهايى نمى فروشد . او ، كسى است كه ماهيان دريا و جنبدگان خشكى و پرنده آسمان براى او طلب بخشش مى كند ، و با سرورى و بزرگى ، نزد خداوند مى آيد تا آن كه هم نشين پيامبران مى شود.
و شخصى ديگر كه خداوند به او دانشى داده ؛ امّا او در بذل آن به بندگان خدا بخل مى ورزد و براى آن مزد مى گيرد و آن را به بهايى مى فروشد . چنين كسى را در روز قيامت ، با لگامى آتشين ، لگام مى زنند و ندا دهنده اى فريا مى زند كه : «اين [ همان] كسى است كه خداوند به او دانشى داد ؛ امّا او در بذل آن به بندگان خدا بخل ورزيد و براى آن مزد گرفت و آن را به بهايى فروخت» . او به همين حال خواهد بود تا از حسابرسى رهايى يابد.
۴۶۷.رسول خدا صلى الله عليه و آله :خداوند ، بنده اى را دوست دارد كه كارى را پيشه خود سازد و با آن ، از مردمْ بى نياز گردد ؛ امّا با بنده اى كه دانش را براى پيشه قرار دادن مى آموزد ، دشمن است.
۴۶۸.رسول خدا صلى الله عليه و آله :خداوند عز و جل به آدم[ عليه السلام] ، هزار حرفه از ميان حرفه ها آموخت و به او فرمود كه به فرزندان و نسلت بگو : اگر صبر نمى كنيد ، از رهگذر اين حرفه ها دنيا را طلب كنيد و از راه دين ، در جستجوى دنيا نباشيد ؛ زيرا دين ، تنها براى من است . واى بر كسى كه از راه دين ، دنياطلبى كند! واى بر او!
